O Έλληνας καλλιτέχνης μοχθούσε πρωτίστως για τη δόξα, ενώ ο σύγχρονος καλλιτέχνης, σε μεγάλο βαθμό, αναγκάζεται να δουλεύει για να κερδίσει τα προς το ζην. Ο Έλληνας είχε συνεχώς μπροστά τα μάτια του τη μορφή του γυμνού σώματος· κι όταν ήταν ντυμένη, τότε την κάλυπτε η πιο ραφιναρισμένα φυσική κατανομή του υφάσματος. Έτσι, κάθε φιγούρα που συναντούσε ήταν πρότυπο και μοντέλο για εκείνον. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης δεν βλέπει παρά κοστούμια τεχνητά, τα οποία αποπνέουν έναν μη κολακευτικό αέρα και δεν είναι παρά εφήμερες μόδες. Ο Έλληνας πίστευε ότι οι θεοί του κατοικούσαν μέσα σε ανθρώπινα σώματα, ενώ ο σύγχρονος καλλιτέχνης διδάσκεται από τη θρησκεία του την αποστροφή των επιγείων πραγμάτων και χειραγωγείται στο να στρέφει τη ματιά του μονάχα στα άυλα, ουράνια πράγματα εάν θέλει να δει το ιδανικό. Ο Έλληνας ήταν γεμάτος ενθουσιασμό, πιστεύοντας ότι μόνος αυτός στον κόσμο αντιπροσώπευε όλα όσα ήταν όμορφα, μεγαλειώδη και εξαίσια: στις τέχνες, στον πόλεμο και στα γράμματα. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης αισθάνεται ότι το έθνος στο οποίο ανήκει, όσο διακεκριμένο κι αν είναι αυτό, δεν είναι παρά ένα από τα έθνη του κόσμου και ότι ο ίδιος δεν είναι παρά «ένας καλλιτέχνης» και ότι το μέγιστο που μπορεί να καταφέρει είναι να κερδίσει κάποια παρωδική φήμη.
Έντουαρντ Φάλκενερ (1814-1896), “Daedalus, or, The Causes and Principles of the Excellence of Greek Sculpture”
