Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην παλιά συνοικία Γκύζη [νυν Μικρά Τίρανα]. Μεγάλωσα εκεί, ζω ακόμα εκεί και ελπίζω να φύγω από εκεί, κρατώντας ως έσχατη εικόνα, την λαθροκατακτημένη πλατεία με τις βρώμικες μουριές, που στάθηκε, επί σειρά ετών, το βασικό εξωτερικό σκηνικό της ζωής μου…
Κι αυτό γιατί το θεωρώ άκρως σημαντικό, ένας άνθρωπος να αισθάνεται πως έχει ρίζες απάνω στη γη κι ας λυσσομανάνε οι εγχώριοι εργολάβοι της Πλανητικής Παν-εξουσίας, να μας τις αφαιρέσουν.
Αλλιώς δεν θα είναι παρά «σκόνη στον άνεμο». Ένα καπρίτσιο της Τυχαιότητας, που μας ρίχνει όλους μας «εδωνά», σε μια «κόγχη της γης», για μια σύντομη κι αδιάφορη «περατζάδα», βυθισμένους στη «λήθη του νοήματος»
Στη μακρά και επώδυνη πορεία μου, ως ξένος μέσα στην ίδια μου τη γειτονιά, μέσα στην ίδια μου τη χώρα, όπως όλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ακόμα ως «Έλληνες», πολίτης Β’ κατηγορίας απέναντι στον όποιον λαθρέποικο, αντιλαμβάνομαι και νοηματοδοτω τον δημόσιο λόγο, είτε στο ομώνυμο ιστολόγιο μου, είτε στα βιβλία μου, ως κραυγή – έστω βοούσα εν τη ερήμω.
Γιατί, όταν απειλούνται με εξαφάνιση όλες οι συλλογικές μας ταυτότητες [ακόμα και η πιο αρχέγονη – αυτή του βιολογικού φύλου] τότε στην ουσία απειλείται και η ίδια μας η υπόσταση.
Κι υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας, που έχουν πεθάνει, ενώ ακόμα συνεχίζουν να παίρνουν ανάσες…
Προσωπική οδός μου λοιπόν, είναι να μείνω ζωντανός σε έναν κόσμο μισθωτών σκλάβων, αποξενωμένων από το έθνος τους, από τη φυλή τους, από τις συλλογικές τους ταυτότητες, με λίγα λόγια από το παρελθόν τους, από το παρόν τους και από το μέλλον τους…
Ο γραπτός λόγος, σε όλες τις μορφές του, είναι το όχημα που επέλεξα, για να ακολουθήσω αυτή την προσωπική οδό, αφήνοντας ωστόσο κάποια ίχνη που θα είναι ορατα και από εμένα αλλά και από άλλους ανθρώπους…
Γιατί καμμιά φορά, συμβαίνει να γυρίσεις να κοιτάξεις προς τα πίσω και να μην διακρίνεις κανένα ίχνος σου!
Σαν να μην έζησες ποτέ σ αυτή τη γη…