Ψηλά σα λάμπει η αυγή λευκή, καθάρια,
στης άνοιξης το αγέρι το ζωογόνο,
πέρα ο Υμηττός με βρύσες και χορτάρια
ωραίος γελάει.
Στις όχτες του, όπου πράσινος ο πύξος
κυματίζει κ’ η ιερή μυρτιά τιμιέται
στην ιδάλια Θεά, ο Ιλυσσός κυλάει
μ’ αφρούς γαλάζιος.
Λάμπουν ως τόσο οι μαρμαρένιες άκρες
της Πεντέλης· χαρούμενη με λόφους
ανθόσπαρτους και πόλεις, απ’ το Αιγαίο
η Οινώπια βγαίνει.
Με μάρμαρα, ναούς, βαρειές κολώνες,
φευγαλέες στοές, λαμποκοπώντας,
να η Αθήνα, στη σκιά των αγαλμάτων
άφοβη στέκει.
Ασπρολογά στις ιονικές του στήλες
ο Παρθενών· τ’ ομοίωμα της Παλλάδας
ζωντανό την Ακρόπολη με δόρυ
φρουρεί και κράνος.
Μα ο ήλιος βγήκε: Του Ιλισσού το ρέμα
σπιθοβολάει κι’ από το φως τρεμίζει,
που αντιχτυπώντας στους ιερούς τους βράχους,
αστραπές μοιάζει.
Μακρυά, στο Σούνιο, ο νικητής ο στόλος
απ’ τα πανιά δείχνει λευκός, κ’ οι νάυτες
απ’ τα γερά τα στήθια τους κραυγάζουν:
¬Αθήνα! Αθήνα!¬
Ενώ φαιδρές οι μελαψές οι κόρες
στ’ άσπρα τους πέπλα, τα Μακρυά τα Τείχη
κατεβαίνουν, και στέφανα σε κείνους
τους ήρωες φέρνουν.