ECCE HOMO (Ίδε ο άνθρωπος)

Προβλέποντας πως πρέπει να απευθύνω σε λίγο στην ανθρωπότητα την πιο δύσκολη απαίτηση απ’ όσες της υποβλήθηκαν ποτέ, μου φαίνεται απαραίτητο να πω ποιος είμαι. Κατά βάθος, αυτό θα έπρεπε να είναι ήδη γνωστό, γιατί δεν είμαι από εκείνους που δεν έχουν αφήσει “μαρτυρία”. Όμως, η δυσαναλογία μεταξύ του μεγάλου μεγέθους του εγχειρήματός μου και της μικρότητας των συγκαιρινών μου βρήκε έκφραση στο ότι ούτε με άκουσε κανείς ποτέ ούτε με είδε. Ζω από την πίστωση που έκανα ο ίδιος στον εαυτό μου, πιθανόν να είναι απλώς μια προκατάληψη το ότι ζω… Μου αρκεί να μιλήσω μ’ έναν από τους “μορφωμένους” που έρχονται το καλοκαίρι στο Όμπερ Ενγκαντίν για να πιστέψω ότι δεν ζω… Υπό τις συνθήκες αυτές, υπάρχει ένα καθήκον εναντίον του οποίου εξεγείρονται κατά βάθος οι συνήθειές μου, κι ακόμη περισσότερο η περηφάνια των ενστίκτων μου, δηλαδή το καθήκον να πω: Ακούστε με! Γιατί είμαι αυτός κι αυτός. Προπαντός μη με παίρνετε για κάποιον άλλο! […]

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
ECCE HOMO
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΣΟΦΟΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΞΥΠΝΟΣ
ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΒΙΒΛΙΑ
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
ΟΙ “ΠΑΡΑΚΑΙΡΟΙ”
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ
ΧΑΡΑΥΓΗ
Η ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ
ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΑΓΚΝΕΡ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΜΟΙΡΑ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ