[…] Σε έναν κόσμο στον οποίο οι αντίπαλοι, πριν αλληλοεξοντωθούν φυσικά, αλληλοωθούνται με τέτοιον τρόπο στην άβυσσο της ολοκληρωτικής υποτίμησης, χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα είδη απόλυτης εχθρότητας. H εχθρότητα θα αναπτυχθεί σε τέτοιον βαθμό, που ίσως δεν θα μπορεί πια καν να γίνεται λόγος για εχθρό ή εχθρότητα, και μάλιστα χωρίς και οι δύο να έχουν προηγουμένως εξοστρακιστεί και καταδικαστεί, πριν αρχίσει το έργο της καταστροφής. Tότε η καταστροφή θα γίνει εντελώς αφηρημένη και απόλυτη. Δεν στρέφεται πια ενάντια σε κάποιον εχθρό, αλλά υπηρετεί μόνο μία δήθεν αντικειμενική επιβολή ύψιστων αξιών, για τις οποίες είναι γνωστό ότι κανένα τίμημα δεν είναι αρκετό. Μόνο η αποκήρυξη της πραγματικής εχθρότητας ανοίγει δρόμο για το καταστροφικό έργο της απόλυτης εχθρότητας.
Το 1914 οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης εισήλθαν τρικλίζοντας, χωρίς πραγματική εχθρότητα, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πραγματική εχθρότητα προέκυψε μόνο μέσα από τον ίδιο τον πόλεμο, που ξεκίνησε σαν ένας συμβατικός κρατικός πόλεμος του διεθνούς ευρωπαϊκού δικαίου και τελείωσε με έναν εμφύλιο, παγκόσμιο πόλεμο της επαναστατικής εχθρότητας των τάξεων. Ποιος θα εμποδίσει την απρόσμενη δημιουργία, με έναν ανάλογο αλλά απείρως βελτιωμένο τρόπο, ανυπολόγιστων νέων ειδών εχθρότητας, των οποίων η εφαρμογή να προϋποθέτει την εμφάνιση φαινομένων ενός νέου ανταρτοπόλεμου.
Ο θεωρητικός δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να προασπίζει τις έννοιες και να αποκαλεί τα πράγματα με το όνομά τους. Η Θεωρία του αντάρτη συρρέει στην έννοια του Πολιτικού, στην αναζήτηση του πραγματικού εχθρού και ενός νέου Νόμου της Γης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τούτη η δεύτερη έκδοση της Πολιτικής Θεολογίας έμεινε αμετάβλητη. Σήμερα, ύστερα από δώδεκα χρόνια, μπορεί να κρίνει κανείς κατά πόσο άντεξε η μικρή τούτη πραγματεία που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1922. Η αντιπαράθεση με τη φιλελεύθερη κανονιστική αντίληψη και το δικό της «κράτος δικαίου» κρατήθηκε επίσης αυτολεξεί. Μερικές συντομεύσεις έγκεινται απλώς στη διαγραφή περικοπών που καταπιάνονταν με θέματα επουσιώδη.
Στα τελευταία χρόνια προέκυψαν πολλές καινούργιες περιπτώσεις εφαρμογής της πολιτικής θεολογίας. Η «αντιπροσώπευση» από τον 15ο ως τον 19ο αι., η μοναρχία του 17ου αι., η οποία νοείται ανάλογα με τον Θεό της φιλοσοφίας του μπαρόκ, η «ουδέτερη» εξουσία του 19ου αι., «qui regne et ne gouverne pas», μέχρι τις αντιλήψεις για ένα κράτος που απλώς προβαίνει σε λήψη μέτρων και ασκεί τη διοίκηση, «qui administre et ne gouverne pas» – όλα αυτά συνιστούν παραδείγματα για τη γονιμότητα της ιδέας μιας πολιτικής θεολογίας.
Το μεγάλο πρόβλημα των επί μέρους βαθμίδων της διαδικασίας της εκκοσμίκευσης -από το θεολογικό στοιχείο, μέσω του μεταφυσικού, στο ηθικό-ανθρωπιστικό και στο οικονομικό- το πραγματεύθηκα στην ομιλία μου για την «Εποχή των ουδετεροποιήσεων και των αποπολιτικοποιήσεων» (Βαρκελώνη, Οκτώβριος 1929). Από τους προτεστάντες θεολόγους, ιδιαίτερα ο Heinrich Forsthoff και ο Friedrich Gogarten έδειξαν ότι χωρίς την έννοια, της εκκοσμίκευσης διόλου δεν είναι δυνατή η κατανόηση των τελευταίων αιώνων της ιστορίας μας. Βέβαια, στο πλαίσιο της προτεσταντικής θεολογίας, μια άλλη, δήθεν «πολιτική διδασκαλία παρουσιάζει τον Θεό ως το «Παντελώς Έτερο», όπως και για τον συναφή μ’ αυτήν πολιτικό φιλελευθερισμό το κράτος και η πολιτική είναι το «Παντελώς Έτερο». Στο μεταξύ διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό στοιχείο είναι το ολικό στοιχείο και γι’ αυτό γνωρίζουμε επίσης ότι η απόφαση, αν κάτι είναι απολιτικό, αποτελεί πάντοτε μιαν πολιτική απόφαση, αδιάφορο ποιος τη λαμβάνει και με ποιες αποδείξεις μεταμφιέζεται. Το ίδιο ισχύει και για το ερώτημα αν ορισμένη θεολογία είναι πολιτική ή «πολιτική. […] (Από την προκαταρκτική παρατήρηση στη δεύτερη έκδοση)
Περιεχόμενα
-Σημείωμα για την ελληνική έκδοση
-Προκαταρκτική παρατήρηση στη δεύτερη έκδοση
Ι. Ορισμός της κυριαρχίας
Κυριαρχία και κατάσταση έκτακτης ανάγκης
Η έννοια της κυριαρχίας στον Bodin και στην πολιτειολογία του φυσικού δικαίου ως παράδειγμα του εννοιολογικού δεσμού μεταξύ κυριαρχίας και κατάστασης έκτακτης ανάγκης
Άγνοια της περίπτωσης έκτακτης ανάγκης στο δόγμα του φιλελεύθερου κράτους δικαίου
Γενική σημασία του ποικιλότροπου επιστημονικού ενδιαφέροντος για τον κανόνα ή την εξαίρεση
II. Το πρόβλημα της κυριαρχίας ως πρόβλημα του νομικού τύπου και ως πρόβλημα της απόφασης
Νεότερα πολιτειολογικά έργα: Kelsen, Krabbe, Wolzendorff
Η ιδιομορφία του νομικού τύπου (απέναντι στην τεχνική ή αισθητική μορφή), καθώς στηρίζεται στην απόφαση
Περιεχόμενο της απόφασης και υποκείμενο της απόφασης, και η αυτοτελής σημασία της απόφασης καθ’ εαυτήν
Ο Hobbes ως παράδειγμα σκέψης όπου επικρατεί το στοιχείο της απόφασης
III. Πολιτική Θεολογία
Θεολογικές αντιλήψεις στην πολιτειολογία
Κοινωνιολογία νομικών εννοιών, ιδιαίτερα της εννοίας της κυριαρχίας
Η συμφωνία της κοινωνικής δομής μιας εποχής με τη μεταφυσική της κοσμοεικόνα, ιδίως η μοναρχία και η θεϊστική κοσμοεικόνα
Μετάβαση από τις υπερβατικές αντιλήψεις στην εμμένεια, περνώντας από τον 18ο στον 19ο αι.
IV. Η αντεπαναστατική φιλοσοφία, του κράτους (de Maistre, Bonald, Donoso Cortes)
Η σκέψη, όπου επικρατεί το στοιχείο της απόφασης, μέσα στην αντεπαναστατική φιλοσοφία του κράτους
Αυταρχικές και αναρχικές θεωρίες πάνω στη βάση της αντίθεσης των αντιλήψεων περί “εκ φύσεως κακού” και “εκ φύσεως καλού” ανθρώπου
Η θέση της φιλελεύθερης αστικής τάξης και ο ορισμός της από τον Donoso
Η εξέλιξη της ιστορίας των ιδεών από τη νομιμότητα στη δικτατορία
-Σημειώσεις του μεταφραστή
-Επιλεγόμενα