Το συντεχνιακόν σύστημα εις την Ιταλίαν

«Νέαι θεωρίαι κοινωνικής οργανώσεως ενεπνεύσθησαν και εισέτι εμπνέονται από Εθνικάς αρχάς και συνδέονται με την δράσιν των εθνικιστικών κινήσεων, εκπροσωπούμεναι υπό διαφόρων εις εκάστην χώραν: ως των Vaugeois και Μaurras εν Γαλλία, των Corradini και Rocco εν Ιταλία. ούτοι διεκήρυξαν την ανάγκην της προωθήσεως της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των τάξεων, δια την επίτευξιν μιας μεγαλυτέρας ευημερίας της ολότητος, εν τω οικονομικώ και πολιτικώ ανταγωνισμώ μεταξύ των Εθνών.»

«Ο λαός προ του φασιστικού καθεστώτος ήτο τυπικώς προσδιωρισμένος ως ενιαία βάσις του Κράτους, ενώ εν τη πραγματηκότητι διαιρείτο δια των κομμάτων, εις πολλάς πολιτικάς ενότητας όχι μόνον μη συμφωνούσας μεταξύ των, αλλά πολλάκις ασυμβιβάστως αντιθέτους. Ως εκ τούτου η θέλησις του Κράτους, κηρρυσσομένη και εξυμνουμένη ως έκφρασις της λαϊκής θελήσεως – και τούτο υπό τας καλυτέρας των περιπτώσεων – οπόταν δηλαδή δεν απετέλει την βιαίαν μιας ολιγαρχικής θελήσεως – ήτο το αποτέλεσμα μιας διακυβεύσεως, η οποία εξέθετε εις κίνδυνον το Κράτος, ήτο η αντανάκλασις ενός Κράτους γενικής παραλύσεως, κράτους εν παρακμή.»