Μια γυναίκα στο παράθυρό της

«Νιώθετε την ομορφιά του Παρθενώνα, αλλά οι άνθρωποι που έχτισαν τον Παρθενώνα δεν νοιάζονταν για την ομορφιά του, έχτιζαν μονάχα το σπίτι που χρειάζονταν για να στεγάσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, τη θεά τους και τους θησαυρούς τους, την ιδέα που τους επέτρεπε να εξηγούν τη ζωή και άρα να ζουν, καθώς και τα μέσα που διέθεταν για να ζήσουν. Ο Παρθενώνας μπορεί να μου διδάξει ένα μόνο πράγμα: να του στρέψω τα νώτα μου για να προσπαθήσω να κάνω κάτι εξίσου δυνατό»

«Είμαστε ξέπνοοι, δεν θα γεννήσουμε πια τίποτα με την μορφή που γνωρίζουμε, η δύναμη της δημιουργίας θα επιστρέψει μετά από τρομερές αποσυνθέσεις. Ενώ όμως το ποτάμι του πολιτισμού μας ετοιμάζεται να χυθεί στην θάλασσα όπου τα πάντα πνίγονται, σχίζοντας μεμιάς τον επαναλαμβανόμενο κύκλο των εξατμίσεων, των νεφών και των βροχών, η φαντασία μας ξαναβουτάει στις πηγές απ’ όπου θα βγει το καινούριο ποτάμι. Πλανιέμαι γύρω από τις αβύσσους γιατί ξέρω πως μέσα εκεί ξαναπέφτω και πως εκεί θα ξαναβγώ. Είμαι το Πνεύμα το αεί ζων»