Ο Φασισμός από την οπτική της Δεξιάς
Μετάφραση: Όλγα Αυλωνίτη
«Νεοφασισμός είναι το όνομα που δίνουν σήμερα τόσο οι δημοκράτες όσο και οι κομμουνιστές στις «εθνικές» δυνάμεις της Ιταλίας που αντιτίθενται αποφασιστικά και στα δύο ρεύματα. Στο βαθμό που οι δυνάμεις αυτές δέχονται ανεπιφύλακτα αυτόν τον χαρακτηρισμό, δημιουργείται μια κατάσταση που είναι γεμάτη σφάλματα και παίζει, επικίνδυνα, το παιχνίδι των εχθρών.
Παρεμπιπτόντως, χρωστάμε την αποδοχή αυτού του ονόματος στις δηλώσεις, προφανώς με υποτιμητική έννοια, των «νοσταλγών» και της «νοσταλγίας». […] Στην περίπτωση που αναλύουμε τώρα, η μυθοποίηση είχε ως φυσική αντιστοιχία την εξιδανίκευση, δηλαδή τον υπερτονισμό μόνο των θετικών πλευρών του Φασιστικού καθεστώτος, ενώ αγνοούνταν σκόπιμα ή ασυνείδητα οι αρνητικές πλευρές.
Η ίδια διαδικασία εφαρμόζεται στην αντίθετη κατεύθυνση από τις αντεθνικές δυνάμεις, προς μια μυθολογία η οποία αντιστοιχεί στη συστηματική δυσφήμηση, την κατασκευή ενός μύθου του Φασισμού στον οποίο μόνο οι πιο προβληματικές πλευρές τονίζονται ώστε να δυσφημίζεται κάθε πλευρά του ή να κάνουν τους ανθρώπους να τον μισούν.
[…]Σήμερα, καθώς ο Φασισμός βρίσκεται πίσω από μας ως ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, η στάση μας δεν μπορεί να είναι η ίδια. Αντί για την εξιδανίκευση που αρμόζει στον «μύθο», πρέπει να διαχωρίσουμε το θετικό από το αρνητικό, όχι μόνο για θεωρητικούς λόγους, αλλά και για τον πρακτικό προσανατολισμό ενός πιθανού πολιτικού αγώνα.
Επομένως, δεν είναι σωστό να δεχόμαστε το επίθετο «Φασίστες» ή «Νεοφασίστες» σε καμία περίπτωση. Πρέπει να αποκαλούμαστε Φασίστες (αν αποφασίσουμε να το πράξουμε) σε σχέση με όσα ήταν θετικά στο Φασισμό, αλλά όχι σε σχέση με τα αρνητικά του.»
Julius Evola
Ο Φασισμός και τα πρακτικά του αποτελέσματα
Αυτή η μικρή έκδοση έρχεται να ρίξει φως, αλλά και να συμπηρώσει τη γνώση, γύρω από το κίνημα του Φασισμού που γεννήθηκε στην Ιταλία από τον Μπενίτο Μουσσολίνι. Είναι μια διάλεξη του Δρ Γιόζεφ Γκαίμπελς που δόθηκε στη Γερμανική Ανώτατη Σχολή Πολιτικής και εξεδόθη το 1933. Η 28η Οκτωβρίου του 1922, η ημέρα της Πορείας στη Ρώμη των Μελανοχιτώνων του Μουσσολίνι, αποτελεί ουσιαστικά την γέννηση μιας επανάστασης στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου. Αυτός ο αγώνας των Ιταλών που πλέον θα θεμελίωνε τις ιδέες που είχαν εμφανιστεί, σε θεωρητκό μέχρι τότε επίπεδο, στην Γαλλία με τον Μωρίς Μπαρρές, τον Σαρλ Μωρράς και άλλους, αλλά κι από τον δικό μας Ίωνα Δραγούμη, θα έκανε την θεωρία Κίνημα και Κράτος. Το πρότυπο και τα επιτεύγματα του Φασισμού στην Ιταλία άναψαν την φλόγα του πόθου στις καρδιές της Ευρωπαϊκής Νεολαίας: «Να κάνουμε κι εμείς ότι έκαναν οι Ιταλοί». Για πρώτη φορά οι αξίες ενός Έθνους έπρεπε να γίνουν δόγμα, θεωρία και Κίνημα απέναντι στην απειλή της ισοπέδωσης και του φανατισμού των Φιλελεύθερων, των Σοσιαλιστών, των Μαρξιστών και των Μασόνων. Ο Φασισμός δεν αποτέλεσε ένα κίνημα επίθεσης αλλά προάσπισης του Έθνους, της Θρησκείας και της Οικογένειας, απέναντι στις αφύσικες ιδέες των διεθνιστικών φανατικών όχλων.
«Ο Φασισμός κι η σύγχρονη Ιταλία δεν νοούνται χωρίς τον Μουσολίνι. Με τον Μουσολίνι αρχίζει και τελειώνει η πολιτική εξέλιξη που ονομάζουμε Φασισμό. Ο Φασισμός είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κόσμο με τον Μουσολίνι. Ο Φασισμός έλαβε από τον Μουσολίνι όχι μόνο την ιδέα, αλλά και σχήμα, μορφή κι οργάνωση. Έτσι φέρει η σύγχρονη Ιταλία σε όλες τις εκφράσεις της ζωής της τη σαφή, βαθιά εντυπωμένη σφραγίδα αυτής της μοναδικής προσωπικότητας. Ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν ένα φαινόμενο της θέλησης και της Ιδέας.» Γιόζεφ Γκαίμπελς
Οι αποσιωπημένες ιδέες του Νίτσε – Γιατί δεν ήταν προάγγελος του Χιτλερισμού
Θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος που θεωρούσε τον εαυτό του «ελεύθερο πνεύμα» να είναι δογματικός ή οπαδός θρησκειών και πολιτικών ιδεών που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου κι οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Όλες τις απαντήσεις τις έδωσε ο ίδιος πολύ πριν συμβούν όλα αυτά τα γεγονότα. Θα τις βρείτε σε αυτό το μικρό ανά χείρας βιβλίο με αυτούσια αποσπάσματα από όλο του το συγγραφικό έργο.
Οι Έλληνες «φασίστες»
Όταν έγραψα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, το πρώτο μου έργο “Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα – εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής Κατοχής (1941-44)” αυτό που ακριβώς είχα στο μυαλό μου, ήταν η αντικειμενική καταγραφή και περιγραφή του χαμένου κόσμου των ηττημένων. Η δεκαετία του 1930 ήταν ουσιαστικά η ακμή της μεγάλης σύγκρουσης των ιδεολογικών ρευμάτων στην Ευρώπη. Την εποχή εκείνη και ακολουθώντας το πρότυπο του Μουσολίνι στην Ιταλία και του Χίτλερ στη Γερμανία, δημιουργήθηκαν μικρά και μεγάλα πολιτικά κινήματα με αυτοτελείς ιδεολογικές τοποθετήσεις, για να αντιπαραταχθούν στην απειλή του κομμουνισμού και του κοινοβουλευτισμού. Ο αντικομμουνισμός, το μιλιταριστικό πνεύμα, ο επαναστατικός χαρακτήρας, η φιλεργατική πολιτική αλλά κυρίως ο αντισημιτισμός αποτελούν παραδοσιακά τα βασικά γνωρίσματα των εθνικοσοσιαλιστικών κινημάτων. Ι.Π.Χ.
Περί μοναρχίας
Το “Περί Μοναρχίας” βασίζεται στην πεποίθηση του Δάντη ότι ο αυτοκράτορας-μονάρχης πρέπει να κατέχει και να ασκεί οικουμενική εξουσία για να πραγματωθεί επί γης η θεϊκή τάξη. Στο έργο του αυτό, το οποίο περιλαμβάνει τρία βιβλία, ο Δάντης εργάζεται με βάση την αριστοτελική μέθοδο και στρέφεται με σφοδρότητα εναντίον της παπικής διεκδίκησης απόκτησης της κοσμικής εξουσίας. Παρότι έχει συχνά κατηγορηθεί ως αναχρονιστικό και αφελές, το έργο αντανακλά τις μεσαιωνικές αντιλήψεις για την οικουμενική ισχύ της αυτοκρατορίας.
Περιεχόμενα
ΤΟ ΕΡΓΟ
ΒΙΒΛΙΟ Ι – ΑΝ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Εισαγωγή
Για ποιο λόγο έχουν οι άνθρωποι κυβέρνηση;
Να πραγματώσουμε την ικανότητα της νοημοσύνης στην θεωρία και στην πράξη
Για να επιτύχει αυτό τον τελικό σκοπό η ανθρωπότητα χρειάζεται παγκόσμια ειρήνη
Όταν ένας σκοπός επιβάλλει πολλά πράγματα, ένα πρέπει να κυριαρχεί και τα άλλα να υπακούν
Η τάξη που υπάρχει στα μέλη της ανθρώπινης φυλής πρέπει να υπάρχει στη φυλή στο σύνολό της
Η σχέση των βασιλείων και των εθνών με τον μονάρχη πρέπει να είναι όπως η σχέση της ανθρωπότητας με τον Θεό
Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του Θεού· αλλά ο Θεός είναι ένας
Οι άνθρωποι, ως γιοι του Ουρανού, πρέπει να ακολουθούν τα βήματα του Ουρανού
Για την διευθέτηση όλων των διαφορών είναι απαραίτητος ένας υπέρτατος δικαστής
Ο κόσμος έχει την άριστη τάξη όταν υπερισχύει σε αυτόν η Δικαιοσύνη
Η ανθρωπότητα έχει την καλύτερη δυνατή τάξη όταν είναι πιο ελεύθερη
Αυτός που είναι καλύτερα προσαρμοσμένος για την διακυβέρνηση είναι ο καλύτερος κυβερνήτης των άλλων ανθρώπων
Αυτό που μπορεί να κάνει ένας γίνεται καλύτερα από έναν παρά από πολλούς
Σε κάθε πράγμα είναι καλύτερο εκείνο που πλησιάζει περισσότερο να είναι ένα
Ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί στο πλήρωμα του χρόνου όταν ήταν Μονάρχης ο Αύγουστος
ΒΙΒΛΙΟ ΙΙ – ΑΝ Ο ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΩΣΤΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ
Εισαγωγή
Αυτό που θέλει ο Θεός στην ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να θεωρηθεί ορθό
Οι Ρωμαίοι ως ο ευγενέστερος λαός άξιζαν το προβάδισμα έναντι των άλλων
Επειδή η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βοηθήθηκε από θαύματα δημιουργήθηκε με θέλημα Θεού
Ο ρωμαϊκός λαός υπέταξε τον κόσμο αποβλέποντας στο καλό του κράτους και επομένως και στο σκοπό του Δικαίου
Αυτός που αποσκοπεί στο Δίκαιο προχωρεί σύμφωνα με το Δίκαιο
Ο ρωμαϊκός λαός είχε οριστεί από τη φύση του για την Αυτοκρατορία
Η εντολή του Θεού έδειξε ότι η Αυτοκρατορία ανήκε στον ρωμαϊκό λαό
Οι Ρωμαίοι νίκησαν όλους όσους τους ανταγωνίζονταν για την Αυτοκρατορία
Αυτό που αποκτιέται με μονομαχία αποκτιέται δίκαια
Οι μονομαχίες του ρωμαϊκού λαού
Ο Χριστός με τη γέννησή Του απέδειξε ότι η εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν δίκαιη
Ο Χριστός πεθαίνοντας επιβεβαίωσε τη δικαιοδοσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε όλη την ανθρωπότητα
ΒΙΒΛΙΟ ΙΙΙ – ΑΝ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ Ή ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Εισαγωγή
Ο Θεός δεν βούλεται αυτό που είναι ενάντια στην πρόθεση της φύσης
Για τις τρεις τάξεις των αντιπάλων μας και την υπερβολικά μεγάλη αυθεντία που αποδίδουν πολλοί στην παράδοση
Το επιχείρημα των αντιπάλων που βασίζεται στον ήλιο και τη σελήνη
Επιχείρημα για το προβάδισμα του Λευί έναντι του Ιούδα
Επιχείρημα από την εκλογή και καθαίρεση του Σαούλ από τον Σαμουήλ
Επιχείρημα από την προσφορά των Μάγων
Επιχείρημα από το προνόμιο των κλειδιών που δόθηκε στον Πέτρο
Επιχείρημα από τα δύο ξίφη
Επιχείρημα από τη δωρεά του Κωνσταντίνου
Επιχείρημα από την κλήση του Καρλομάγνου από τον Πάπα Αδριανό
Επιχείρημα λογικής
Η εξουσία της Εκκλησίας δεν είναι η πηγή της Αυτοκρατορικής εξουσίας
Η Εκκλησία δεν έλαβε δύναμη μεταβίβασης ούτε από τον Θεό, ούτε από τον εαυτό της, ούτε από τον Αυτοκράτορα
Το προνόμιο της απόδοσης εξουσίας στην Αυτοκρατορία είναι ενάντιο στην φύση της Εκκλησίας
Η εξουσία της Αυτοκρατορίας απορρέει απευθείας από τον Θεό
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Περί του πολέμου
Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας, προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας, είναι μια απλή συνέχιση της πολιτικής μ’ άλλα μέσα. Ο πρωτόπειρος δεν θα διασχίσει τις διάφορες ζώνες πυκνότητας του κινδύνου, χωρίς ν’ αντιληφθεί πως το φως της λογικής κινείται εδώ σ’ ένα άλλο περιβάλλον κι αντανακλάται διαφορετικά απ’ ότι όταν η δραστηριότητά του είναι θεωρητικής υφής. Θα πρέπει, πράγματι, να είναι κανείς πολύ εξαιρετικός άνδρας, για να μη χάσει σ’ αυτή την πρώτη επαφή την ικανότητα του για στιγμιαία απόφαση. Η γνώση πρέπει ν’ αφομοιώνεται τόσο τέλεια από το πνεύμα, που να παύει σχεδόν να είναι κάτι αντικειμενικό. (…) Αυτή η τέλεια αφομοίωση με το πνεύμα και με τη ζωή (του δρώντος προσώπου) μεταμορφώνει τη γνώση σε μια γνήσια δύναμη… Ο πόλεμος δεν ανήκει στο πεδίο των τεχνών και των επιστημών, αλλά σε κείνο της κοινωνικής ύπαρξης. Είναι μια σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ρυθμισμένη με το αίμα, κι είναι μόνο σ’ αυτό που διαφέρει από τις άλλες συγκρούσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Ζυλιέν Φρεντ: Ο πόλεμος κατά τον KLAUSEWITZ
ΤΡΕΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ KLAUSEWITZ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ»
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΒΙΒΛΙΟ Ι – Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΒΙΒΛΙΟ ΙΙ – Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΒΙΒΛΙΟ ΙΙΙ – ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΝ ΓΕΝΕΙ
ΒΙΒΛΙΟ IV – Η ΣΥΜΠΛΟΚΗ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΒΙΒΛΙΟ V – Η ΑΜΥΝΑ
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΒΙΒΛΙΟ VI – Η ΕΠΙΘΕΣΗ
ΒΙΒΛΙΟ VII – ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ
Πολιτικές ιδεολογίες
Γραμμένη μέσα από μια διεθνή προοπτική και εκτεινόμενη από τις παραδοσιακές ιδεολογίες του 19ου αιώνα, όπως ο φιλελευθερισμός, ο συντηρητισμός και ο σοσιαλισμός μέχρι τις πιο σύγχρονες όπως ο φεμινισμός, ο οικολογισμός και το πολιτικό Ισλάμ, προσφέρει μια σαφή έκθεση τόσο της ιστορικής εξέλιξης κάθε ιδεολογίας, όσο και του αντίκτυπου που είχε η καθεμία από αυτές στα σύγχρονα πολιτικά κινήματα, κόμματα και στις σύγχρονες διακυβερνήσεις. Υπογραμμίζονται οι ξεχωριστές ιδέες και αξίες των διαφόρων ιδεολογιών, μαζί με τις ανταγωνιστικές, και ορισμένες φορές αλληλοσυγκρουόμενες παραδόσεις που έχουν δημιουργήσει.
Αυτή η νέα έκδοση περιλαμβάνει νέα πλαίσια, στα οποία αναλύονται οι βασικές αντιθέσεις μέσα στους κόλπους κάθε ιδεολογίας. Επίσης αξιολογεί τις προοπτικές των ιδεολογιών στον 21° αιώνα, ενώ εστιάζει στον αντίκτυπο που δημιουργείται για την πολιτική ιδεολογία και τις βασικές ιδεολογικές παραδόσεις από εξελίξεις όπως η παγκοσμιοποίηση, η πρόοδος της μετανεωτερικότητας και των “μετα-ισμών”, καθώς και οι μεταβολές στην παγκόσμια τάξη, συμπεριλαμβανομένης και της εμφάνισης της παγκόσμιας τρομοκρατίας. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Περιεχόμενα
Εισαγωγή: Κατανοώντας την ιδεολογία
Φιλελευθερισμός
Συντηρητισμός
Σοσιαλισμός
Εθνικισμός
Αναρχισμός
Φασισμός
Φεμινισμός
Οικολογισμός
Θρησκευτικός φονταμενταλισμός
Επίλογος: Ιδεολογία χωρίς τέλος;
Πολιτική θεολογία – Τέσσερα κεφάλαια γύρω από τη διδασκαλία περί κυριαρχίας
Τούτη η δεύτερη έκδοση της Πολιτικής Θεολογίας έμεινε αμετάβλητη. Σήμερα, ύστερα από δώδεκα χρόνια, μπορεί να κρίνει κανείς κατά πόσο άντεξε η μικρή τούτη πραγματεία που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1922. Η αντιπαράθεση με τη φιλελεύθερη κανονιστική αντίληψη και το δικό της «κράτος δικαίου» κρατήθηκε επίσης αυτολεξεί. Μερικές συντομεύσεις έγκεινται απλώς στη διαγραφή περικοπών που καταπιάνονταν με θέματα επουσιώδη.
Στα τελευταία χρόνια προέκυψαν πολλές καινούργιες περιπτώσεις εφαρμογής της πολιτικής θεολογίας. Η «αντιπροσώπευση» από τον 15ο ως τον 19ο αι., η μοναρχία του 17ου αι., η οποία νοείται ανάλογα με τον Θεό της φιλοσοφίας του μπαρόκ, η «ουδέτερη» εξουσία του 19ου αι., «qui regne et ne gouverne pas», μέχρι τις αντιλήψεις για ένα κράτος που απλώς προβαίνει σε λήψη μέτρων και ασκεί τη διοίκηση, «qui administre et ne gouverne pas» – όλα αυτά συνιστούν παραδείγματα για τη γονιμότητα της ιδέας μιας πολιτικής θεολογίας.
Το μεγάλο πρόβλημα των επί μέρους βαθμίδων της διαδικασίας της εκκοσμίκευσης -από το θεολογικό στοιχείο, μέσω του μεταφυσικού, στο ηθικό-ανθρωπιστικό και στο οικονομικό- το πραγματεύθηκα στην ομιλία μου για την «Εποχή των ουδετεροποιήσεων και των αποπολιτικοποιήσεων» (Βαρκελώνη, Οκτώβριος 1929). Από τους προτεστάντες θεολόγους, ιδιαίτερα ο Heinrich Forsthoff και ο Friedrich Gogarten έδειξαν ότι χωρίς την έννοια, της εκκοσμίκευσης διόλου δεν είναι δυνατή η κατανόηση των τελευταίων αιώνων της ιστορίας μας. Βέβαια, στο πλαίσιο της προτεσταντικής θεολογίας, μια άλλη, δήθεν «πολιτική διδασκαλία παρουσιάζει τον Θεό ως το «Παντελώς Έτερο», όπως και για τον συναφή μ’ αυτήν πολιτικό φιλελευθερισμό το κράτος και η πολιτική είναι το «Παντελώς Έτερο». Στο μεταξύ διαπιστώνουμε ότι το πολιτικό στοιχείο είναι το ολικό στοιχείο και γι’ αυτό γνωρίζουμε επίσης ότι η απόφαση, αν κάτι είναι απολιτικό, αποτελεί πάντοτε μιαν πολιτική απόφαση, αδιάφορο ποιος τη λαμβάνει και με ποιες αποδείξεις μεταμφιέζεται. Το ίδιο ισχύει και για το ερώτημα αν ορισμένη θεολογία είναι πολιτική ή «πολιτική. […] (Από την προκαταρκτική παρατήρηση στη δεύτερη έκδοση)
Περιεχόμενα
-Σημείωμα για την ελληνική έκδοση
-Προκαταρκτική παρατήρηση στη δεύτερη έκδοση
Ι. Ορισμός της κυριαρχίας
Κυριαρχία και κατάσταση έκτακτης ανάγκης
Η έννοια της κυριαρχίας στον Bodin και στην πολιτειολογία του φυσικού δικαίου ως παράδειγμα του εννοιολογικού δεσμού μεταξύ κυριαρχίας και κατάστασης έκτακτης ανάγκης
Άγνοια της περίπτωσης έκτακτης ανάγκης στο δόγμα του φιλελεύθερου κράτους δικαίου
Γενική σημασία του ποικιλότροπου επιστημονικού ενδιαφέροντος για τον κανόνα ή την εξαίρεση
II. Το πρόβλημα της κυριαρχίας ως πρόβλημα του νομικού τύπου και ως πρόβλημα της απόφασης
Νεότερα πολιτειολογικά έργα: Kelsen, Krabbe, Wolzendorff
Η ιδιομορφία του νομικού τύπου (απέναντι στην τεχνική ή αισθητική μορφή), καθώς στηρίζεται στην απόφαση
Περιεχόμενο της απόφασης και υποκείμενο της απόφασης, και η αυτοτελής σημασία της απόφασης καθ’ εαυτήν
Ο Hobbes ως παράδειγμα σκέψης όπου επικρατεί το στοιχείο της απόφασης
III. Πολιτική Θεολογία
Θεολογικές αντιλήψεις στην πολιτειολογία
Κοινωνιολογία νομικών εννοιών, ιδιαίτερα της εννοίας της κυριαρχίας
Η συμφωνία της κοινωνικής δομής μιας εποχής με τη μεταφυσική της κοσμοεικόνα, ιδίως η μοναρχία και η θεϊστική κοσμοεικόνα
Μετάβαση από τις υπερβατικές αντιλήψεις στην εμμένεια, περνώντας από τον 18ο στον 19ο αι.
IV. Η αντεπαναστατική φιλοσοφία, του κράτους (de Maistre, Bonald, Donoso Cortes)
Η σκέψη, όπου επικρατεί το στοιχείο της απόφασης, μέσα στην αντεπαναστατική φιλοσοφία του κράτους
Αυταρχικές και αναρχικές θεωρίες πάνω στη βάση της αντίθεσης των αντιλήψεων περί “εκ φύσεως κακού” και “εκ φύσεως καλού” ανθρώπου
Η θέση της φιλελεύθερης αστικής τάξης και ο ορισμός της από τον Donoso
Η εξέλιξη της ιστορίας των ιδεών από τη νομιμότητα στη δικτατορία
-Σημειώσεις του μεταφραστή
-Επιλεγόμενα
Πολιτική θεωρία – Μια εισαγωγή
«Το “Πολιτική Θεωρία” είναι μια διαυγής και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εισαγωγή στην πολιτική θεωρία. Ο Heywood καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ιδεών και ζητημάτων και είναι ιδιαίτερα καλός στη συνοπτική παρουσίασή τους, καθιστώντας τα προσβάσιμα σε εκείνους που μελετούν την πολιτική θεωρία για πρώτη φορά. Ανεξάρτητα με το πόσο σημαντική ή πόσο αφηρημένη είναι η έννοια, πάντα καταφέρνει να την κάνει κατανοητή και να εξηγεί τη σημασία της για τον πραγματικό κόσμο της πολιτικής». (Peter Jones, University of Newcastle)
«Πρόκειται για μια υπέροχη εισαγωγή στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας… ο Heywood έχει καταγράψει τους τομείς με τόση σαφήνεια και έχει συνδυάσει τη διαυγή σκέψη του με έναν τόσο κατανοητό λόγο που η παρουσίασή του είναι αποτελεσματική, μια ιδανική εισαγωγή για νέους σπουδαστές στην πολιτική σε πανεπιστημιακό επίπεδο». (Jessica Saraga, The Times Educational Supplement)
«Πρόκειται για ένα συναρπαστικό και εξαιρετικά περιεκτικό κείμενο που είναι άριστα οργανωμένο και γραμμένα με υπέροχη σαφήνεια. Ο Heywood μεταφέρει όχι μόνο την αδιαμφισβήτητη γνώση του αλλά και τον ενθουσιασμό του για το θέμα …σε ένα βιβλίο 400 σελίδων, που αξίζει να αγοράσετε». Peter Dorey, Talking Politics)
Αυτή η πλήρως αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη τέταρτη έκδοση ενός εξαιρετικά επιτυχημένου κειμένου σε αυτόν τον επιστημονικό τομέα εξετάζει τις βασικές παραδόσεις στην πολιτική σκέψη ενώ τις συσχετίζει με τον σύγχρονο κόσμο.
Κάθε κεφάλαιο συζητά μια ομάδα σχετικών μεταξύ τους όρων και εννοιών, και ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται από διαφορετικούς στοχαστές και σχολές σκέψης. Το βιβλίο συστηματικά χτίζει την κατανόηση τόσο της κλασικής όσο και της σύγχρονης θεωρίας επανεξετάζοντας ένα ευρύ φάσμα σημαντικών στοχαστών, από την εποχή του Αριστοτέλη, του Ρουσό, του Μαρξ και του Μιλ μέχρι σήμερα. Αυτή η έκδοση καλύπτει περαιτέρω τις παγκόσμιες διαστάσεις της πολιτικής σκέψης -με ένα νέο κεφάλαιο για διεθνή ζητήματα όπως η ασφάλεια και ο πόλεμος- και τις μη δυτικές προσεγγίσεις σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και διαμάχες.
Ο Andrew Heywood είναι ο συγγραφέας μπεστ-σέλερ όπως Πολιτική, Παγκόσμια Πολιτική και Πολιτικές Ιδεολογίες, που χρησιμοποιούνται από εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές σε ολόκληρο τον κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Πρόλογος στην τέταρτη έκδοση
1 Τι είναι η Πολιτική Θεωρία;
2 Ανθρώπινη Φύση, Άτομο και Κοινωνία
3 Πολιτική, Κυβέρνηση και το Κράτος
4 Κυριαρχία, το Έθνος και Διεθνικότητα
5 Εξουσία, Αρχή και Νομιμότητα
6 Δημοκρατία, Αντιπροσώπευση και Δημόσιο Συμφέρον
7 Δίκαιο, Τάξη και Δικαιοσύνη
8 Δικαιώματα, Υποχρεώσεις και Ιδιότητα του Πολίτη
9 Ελευθερία, Ανοχή και Ταυτότητα
10 Ισότητα, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Πρόνοια
11 Ιδιοκτησία, η Αγορά και Σχεδιασμός
12 Ασφάλεια, Πόλεμος και Παγκόσμια Τάξη
13 Παράδοση, Πρόοδος και Ουτοπία
Βιβλιογραφία
Ευρετήριο Ονομάτων
Ευρετήριο Όρων
Πολιτική ψυχολογία
Η Πολιτική Ψυχολογία του Gustave Le Bon εκδόθηκε το 1910 στη Γαλλία. Πρόκειται για τη δεύτερη, μετά την Ψυχολογία των μαζών, στοχαστική καινοτομία του πληθωρικού Γάλλου συγγραφέα. Ο ίδιος, που «ανακάλυψε» τις μάζες, έγραψε και το πρώτο βιβλίο με θεματικό άξονα την ψυχολογία των πολιτικών, και εγκαινιάζει, έτσι, το σχετικό κλάδο της επιστήμης της Κοινωνικής Ψυχολογίας, δίνοντας, ταυτόχρονα, ένα ουμανιστικό πρότυπο διαχείρισης της πολιτικής ζωής. Στην ιδιαίτερη οπτική του Le Bon, η υψηλότερη πράξη ουμανισμού βρίσκεται στην προώθηση της ατομικής ύπαρξης στο έσχατο όριο των δυνατοτήτων της, στα πλαίσια μιας υγιώς οροθετημένης ανάπτυξης, με γνώμονα τη μέριμνα για τον άνθρωπο καθεαυτόν και ως μονάδα δημιουργίας. Αυτό επιχειρεί να υποβάλλει με την εμμονή του στην ισχυροποίηση της θέλησης΄ καθήκον που εναποθέτει στην ευθύνη της εκπαίδευσης. Το στοχαστικό του όραμα αγκαλιάζει αδιάκριτα άτομα και λαούς. Το δείγμα του της γραφής, με τους τονισμούς και ενίοτε τις υπερβολές του, ρεαλιστικό αλλά σπάνια κυνικό, εξέθεσε στην εποχή του και αποκαλύπτει σήμερα τα νόθα τέκνα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού΄ την υποκρισία των λόγων των πολιτικών και την αφλογιστία της πράξης των πολιτών του δυτικού κόσμου των δύο τελευταίων αιώνων.