Κομμουνισμός
«Κάτω η χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το μίσος. Μόνο αν μάθουμε πώς να μισούμε θα κατακτήσουμε τον κόσμο». Αυτά έλεγε ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι, ο σοβιετικός «Κομισάριος για τον Διαφωτισμό». Ο ίδιος ο Μαρξ πίστευε μόνο στην δημιουργική δύναμη του κακού. Στην προσωπικότητά του και στο πνεύμα των συγγραμμάτων του φανερώνονται ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά ενός σκοτεινού δαιμονισμού, αναφέρει ο Ρώσος φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάεφ.
Εκείνο που συνέβη, όχι μόνο στην κομμουνιστική Ρωσία μέχρι την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και σε όλα τα κράτη που βρέθηκαν πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα», δεν μπορεί παρά να εκφραστεί ως η πιο απτή έκφραση της παρουσίας του σατανικού πνεύματος στην ιστορία. Για περισσότερο από επτά δεκαετίες στο όνομα της οικοδόμησης του «κομμουνιστικού παραδείσου» επί της γης, δεκάδες λαοί υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου πνευματική, σωματική και πολιτισμική γενοκτονία. Οι άνθρωποι στριμώχτηκαν βίαια σε μια τεράστια προκρούστεια κλίνη, παραμορφώθηκαν, διαμορφώθηκαν και αναμορφώθηκαν για να χωρέσουν στον ζουρλομανδύα της υλιστικής, αθεϊστικής, ιδεολογίας, με σκοπό την δημιουργία του «Νέου Ανθρώπου». Όχι μόνο ενός ατόμου με τυφλή υποταγή στο «αλάθητο» του παντοδύναμου κόμματος, αλλά στην πραγματικότητα, ενός μεταποιημένου κτήνους.
Πρόδρομος του οράματος του κομμουνιστικού παραδείσου και της δημιουργίας του «νέου (υπερ)ανθρώπου» ήταν η Γαλλική Επανάσταση, με το βίαιο ξερίζωμα του χριστιανισμού και την λατρεία της λογικής και της δημοκρατίας, ένα είδος εκκοσμικευμένης θρησκείας, ενώ στον μεσσιανισμό των μπολσεβίκων υπήρχε ιστορικά αναμφισβήτητα, ισχυρή εβραϊκή επίδραση. Ο Ρώσος φιλόσοφος Σεργκέι Μπουλγκάκοφ έγραφε ότι ο αθεϊστικός σοσιαλισμός είχε τα ίδια «γήινα» ιδεώδη με τον εβραϊκό μεσσιανισμό/χιλιασμό, με το προλεταριάτο να παίρνει την θέση του «περιούσιου λαού». Ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνος ακαδημαϊκός Richard Pipes, ειδικευμένος στην σοβιετική ιστορία θα παραδεχτεί ότι «οι Εβραίοι έπαιξαν αναμφισβήτητα στο μπολσεβίκικο κόμμα και στο πρώιμο σοβιετικό σύστημα ένα ρόλο δυσανάλογο του πληθυσμού τους, ενώ ο αριθμός των Εβραίων που δραστηριοποιήθηκε στον κομμουνισμό στη Ρωσία και στο εξωτερικό ήταν εντυπωσιακός».
Τελικά, το κομμουνιστικό «πανανθρώπινο» όραμα και η «μεγάλη ουτοπία του 20ου αιώνα», κατέληξε σε λιγότερο από 100 χρόνια, να έχει στοιχίσει πάνω από 100 εκατομμύρια ζωές. Ο παράδεισος έγινε κόλαση. Ή ήταν κόλαση εξ αρχής. Ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα θα πει: «Ολοκληρωτισμός δεν σημαίνει μόνον κόλαση, αλλά και το όνειρο για έναν παράδεισο – το πανάρχαιο όνειρο για έναν κόσμο όπου όλοι ζουν αρμονικά, ενωμένοι κάτω από έναν κοινό σκοπό και μια πίστη, χωρίς μυστικά ο ένας απ’ τον άλλο. Ωστόσο, μόλις κάποιοι αρχίσουν να αντιδρούν στο όνειρο, οι ηγέτες του παραδείσου κατασκευάζουν μέσα στην Εδέμ ένα μικρό γκούλαγκ. Με τον καιρό το γκούλαγκ μεγαλώνει, τελειοποιείται, ενώ ο παράδεισος μικραίνει.…Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την ουσία της κόλασης θα πρέπει να εξετάσουμε την ουσία του παραδείσου απ’ τον οποίο προήλθε».
Στιγμιότυπα από αυτήν την κόλαση, θα βρείτε σε αυτό το βιβλίο, το δεύτερο στην σειρά Τετράδια του Κόκκινου Ουρανού. Περιττό να πούμε ότι όπως και στο πρώτο («Οι Νότιοι») και σε αυτό, η πολιτική ορθότητα δεν έχει θέση.
Κράτος και έθνος
Έθνος είναι ένας λαός ο οποίος έχει έναν ποιοτικό διαφορισμό, ο οποίος έγκειται εις ορισμένους δεσμούς, οι οποίοι είναι: κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή παράδοση, κοινή θρησκεία και ο οποίος λόγω της συμβιώσεώς του αυτής, έχει το αίσθημα μιας κοινής αποστολής…
…το έθνος δεν είναι μόνο το σύνολο των ζώντων τους οποίους συνδέουν δεσμοί, αλλά είναι το σύνολο των γενεών, παρελθουσών, παρουσών και μελλουσών… έτσι φτάνουμε εις την βαθυτέραν έννοια του έθνους, ότι είναι το σύνολον των γενεών…
…Είναι αναμφισβήτητον, ότι όσον περισσότερον εθνικοποιημένος είναι ο λαός, τόσον η δύναμις και η απόδοσις του Κράτους είναι μεγαλυτέρα…
…Το Έθνος αποτελεί κάτι το οποίον δύναται και πρέπει να καλλιεργείται από το Κράτος συνειδητώς, με όλα τα μέσα τα οποία διαθέτει… Το Σχολείον, ο Στρατός, η Νεολαία, πρέπει να εμπνέονται και να καθοδηγούνται από την έννοια του Έθνους. Μόνον η καλλιέργεια της ιδέας του Έθνους είναι εκείνη η οποία ημπορεί να αποτρέψει την νεολαίαν από του να πέσει εις τας ανατρεπτικάς θεωρίας… Φρονώ ότι το σχολείον, εις το σημείον αυτό πρέπει να παίξει τον πρώτον ρόλον. Και ιδιαιτέρως, βάσιν εις την ανάπτυξιν του εθνικού αισθήματος πρέπει να παράσχει η Ελληνική Ιστορία, η οποία πρέπει να διδάσκεται ως πρώτον και κύριον μάθημα και να διέπρται από μίαν καθαράν γνησίαν εθνικιστικήν γραμμήν…
…Η πρώτη αντίρρησις, η οποία προβάλλεται κατά της υπάξεως Διεθνούς Δικαίου είναι, ότι δια να υπάρχει ένα Διεθνές Δίκαιον, θα πρέπει να υπάρχει μία υπερπολιτεία, ένα ανώτερον κράτος αφωδιασμένον με τόση δύναμιν και εξουσίαν, ώστε να είναι εις θέσιν να επιβάλλει αναμφισβητήτως την θέλησίν του εις όλας τας επι μέρους πολιτείας, εις όλα τα επιμέρους κράτη…
…Δεν δυνάμεθα να ονομάσωμεν κανόνα Δικαίου και δεν δυνάμεθα να χαρακτηρίσωμεν κανόνας Διεθνούς Δικαίου, τους κανόνας οι οποίοιότε μεν επιβάλλονται, ότε δε δεν επιβάλλονται… Δεν δυνάμεθα να ονομάσωμεν κανόνα Δικαίου, έναν κανόνα του οποίου η εφαρμογή εξαρτάται από το συμφέρον και από την δύναμιν, διότι τότε θα έπρεπε να είπωμεν και να καταλήξωμεν εις το συμπέρασμα, ότι και εις την ζούγκλαν υπάρχει Δίκαιον, εφ όσον και εκεί ο εκάστοτε ισχυρότερος επιβάλλεται εις βάρος των ασθενεστέρων!…
…Κράτος εννοούμε ένα Οργανισμόν Κοινωνικόν διαβιούντα εν υψίστη ουσία και επιβάλλοντα τας θελήσεις του επί ενός κοινωνικού συνόλου. Αυτό το σύνολον των θελήσεων, αι οι οποία επιβάλλονται δια της δυνάμεως του εξαναγκασμού, καλούνται Δίκαια, η δε υψίστη πηγή της εξουσίας ονομάζεται Κράτος. Αυτό το Κράτος έχει την ιδιότητα της κυριαρχίας.
Ναζισμός και κουλτούρα
Το έργο του Λιονέλ Ρισάρ «Ναζισμός και κουλτούρα» ίσως στην Ευρώπη ν’ αποτελεί ένα μοναδικό βιβλίο αυτού του είδους, ένα βιβλίο, όπου το συγκεκριμένο θέμα αναλύεται με ακρίβεια και πληρότητα. Έργο απαραίτητο για όποιον θέλει να κατανοήσει την πολιτιστική ιστορία του σημερινού κόσμου.
Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, γνώρισε παντού μεγάλη επιτυχία κι αποτέλεσε θέμα πολυάριθμων άρθρων στις εφημερίδες της Λατινικής Αμερικής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΙΔΑ
Ο ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΔΡΥΣ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ
ΥΠΕΡ Ή ΚΑΤΑ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΕΙΡΗΝΩΝ
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΡΟΧΩΡΕΙ
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΟΥΜΕΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ 1919 ΚΑΙ ΤΟ 1933
ΣΥΝΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Ezra Pound στο μικρόφωνο μαζί με τα απαγορευμένα Cantos
Πρόλογος: Χρίστος Γούδης
Μετάφραση: Χρίστος Γούδης, Νίκος Βοματίδης, Γαβριήλ Καρόλου
«Ευρώπη, εδώ Πάουντ, εδώ Έζρα Πάουντ. Πιστεύω ότι πιθανόν ακόμη απευθύνομαι περισσότερο στην Αγγλία παρά στις Η.Π.Α., αλλά κι εσείς παιδιά μπορείτε φυσικά να με ακούτε. Λένε ότι το κεφάλι ενός Άγγλου είναι φτιαγμένο από ξύλο και το κεφάλι ενός Αμερικανού από καρπούζι. Πιο εύκολο να βάλεις κάτι στο κεφάλι του Αμερικανού, αλλά σχεδόν αδύνατο να το κάνεις να μείνει εκεί πάνω από δέκα λεπτά.»
« Χρυσός. Τίποτα άλλο δεν ενώνει τις τρεις κυβερνήσεις, Αγγλία, Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Αυτό είναι το συμφέρον – χρυσός, τοκογλυφία, χρέος, μονοπώλιο, ταξικό συμφέρον, και πιθανώς μεγάλη αδιαφορία και περιφρόνηση για την ανθρωπότητα.»
Ο Αγών μου
Ήξερα τι αισθάνονταν εκείνοι οι άνθρωποι: ήταν η λαχτάρα για ένα νέο κίνημα που θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα κόμμα με όλη τη σημασία της λέξης. Εκείνο το βράδυ, μόλις γύρισα στο στρατώνα, είχα διαμορφώσει την κρίση μου γι’ αυτή την οργάνωση. Αντιμετώπιζα το δυσκολότερο στη ζωή μου: έπρεπε να ενταχθώ ή έπρεπε να αρνηθώ. Η λογική με συμβούλευε να αρνηθώ, αλλά το συναίσθημα μου δεν με άφηνε να ησυχάσω και μόλις προσπαθούσα να θυμηθώ τη γελοιότητα εκείνης της λέσχης, το συναίθημά μου την υπερασπιζόταν. Τις μέρες που ακολούθησαν ήμουν ανήσυχος. […] Μετά από δύο μέρες αγωνιώδους αμφιταλάντευσης και περίσκεψης κατέληξα τελικά στην πεποίθηση ότι έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Ήταν η πιο κρίσιμη απόφαση της ζωής μου. Από εκεί δεν υπήρχε και δεν μπορούσε να υπάρξει επιστροφή. Έτσι γράφτηκα ως μέλος του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και έλαβα ένα προσωρινό παραστατικό μέλους με τον αριθμό 7.
Αδόλφος Χίτλερ
Ο δρόμος προς την ελευθερία
Το βιβλίο του Michael Collins, του ηγέτη του IRA και του Sinn Fein, κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά. Σε αυτό το βιβλίο αποκαλύπτονται οι εθνικιστικές ιδέες του Collins και οι επιθυμίες ενός ολόκληρου Έθνους που αντιστάθηκε στην βρετανική καταπίεση. Η πολιτική τακτική κι η επιρροή των Βρετανών εις βάρος της Ιρλανδίας θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό την σκληρή πολιτική της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης που αλλοιώνει την εθνική ταυτότητα των κρατών – μελών της. Επίσης, αποκαλύπτεται ότι το γελαστό παιδί ήταν ο Michael Collins, ένας εθνικιστής ηγέτης κι όχι κάποιος ανώνυμος αριστερός. Τα κείμενα του Ιρλανδού ηγέτη διδάσκουν το πώς πρέπει να σκέφτεται ένας λαός ως έθνος και πώς να αγωνίζεται για τη διατήρηση της ιστορικής του συνέχειας και ταυτότητας.
«Δεχόμασταν σιωπηρά την άρνηση της Αγγλίας για την εθνότητά μας, κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο για τους σκοπούς της προπαγάνδας της. Πουλήσαμε τα πρωτοτόκια αντί πινακίου φακής. Κατάλαβαν ότι το έθνος μπορούσε να διατηρηθεί και η ελευθερία να αποκτηθεί μόνο μέσα από τον ίδιο τον ιρλανδικό λαό. Έπρεπε να γίνουμε ισχυροί μέσα στο ξεχωριστό έθνος μας με σεβασμό στον εαυτό μας, ως αυτοδύναμοι άνδρες και γυναίκες του ιρλανδικού έθνους, διαφορετικά, δεν θα ξεκινούσαμε ποτέ την «πορεία για την ελευθερία».
«Πιστεύουμε έντονα ότι αυτό το έθνος έχει το δικαίωμα να ορίζει τη μοίρα του. Υποστηρίζουμε με σθένος ότι οι άντρες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτό το έδαφος είναι οι καταλληλότεροι να κρίνουν ποιο είναι το καλό αυτής της γης. Πιστεύουμε σε ένα ιρλανδικό έθνος που χρησιμοποιεί τη δική του γλώσσα, φέρει τη δική του σημαία, προστατεύει τις ακτές του, και χρησιμοποιεί τη δική του διακριτική ευχέρεια όταν ασχολείται με τον έξω κόσμο. Όμως όσα πιστεύουμε δεν θα έρθουν ποτέ ως δώρο οποιουδήποτε κοινοβουλίου, βρετανικού ή άλλου – μπορούν να αποκτηθούν μόνο με τη δύναμη των χεριών και τη σθεναρή αποφασιστικότητα των ανδρών».
Ο εθνικισμός
«…Ημπορούμεν να ορίσομεν τον Εθνικισμόν ως την προσπάθεια ενός έθνους προς επιβολήν του εντός των ορίων του, δ’ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής και την καταπολέμησιν της ξενικής επιδράσεως…»
Ο ηγεμόνας
Αυτό που θέλει ο λαός είναι πιο τίμιο απ’ αυτό που θέλουν οι μεγάλοι, επειδή μόνο αυτοί θέλουν να καταπιέζουν, ενώ εκείνος μόνο να μην καταπιέζεται.
Το καλύτερο φρούριο που υπάρχει είναι να μην είναι κανείς μισητός στο λαό, γιατί, ακόμα κι αν έχεις φρούρια και ο λαός σε μισεί, δεν θα σε σώσουν.
Οι αδικίες πρέπει να γίνονται όλες μαζί, έτσι ώστε, κρατώντας λιγότερο, να ενοχλούν λιγότερο· και τα ευεργετήματα να γίνονται σιγά-σιγά, για να διαρκεί περισσότερο η γεύση τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Σημείωμα της μεταφράστριας
Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΚΛΑΒΕΛΛΟΣ ΣΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟ ΤΩΝ ΜΕΔΙΚΩΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ
I. Πόσα είδη ηγεμονιών υπάρχουν και με ποιους τρόπους αποκτιούνται
II. Περί των κληρονομικών ηγεμονιών
III. Περί των μεικτών ηγεμονιών
IV. Γιατί το βασίλειο του Δαρείου, που είχε καταλάβει ο Αλέξανδρος, δεν επαναστάτησε εναντίον των διαδόχων του μετά το θάνατο του Αλέξανδρου
V. Με ποιο τρόπο πρέπει να διοικούνται οι πολιτείες ή ηγεμονίες, που, προτού κατακτηθούν, ζούσαν με δικούς τους νόμους
VI. Περί των νέων ηγεμονιών, που αποκτά κανείς με τα όπλα του και με την αξία του
VII. Περί των νέων ηγεμονιών που αποκτιούνται με ξένα όπλα και τύχη
VIII. Περί εκείνων που γίνονται ηγεμόνες με κακουργήματα
ΙΧ. Περί των πολιτικών ηγεμονιών
Χ. Με ποιο τρόπο πρέπει να μετριούνται οι δυνάμεις όλων των ηγεμονιών
ΧI. Περί των εκκλησιαστικών ηγεμονιών
ΧII. Πόσα είδη στρατιών υπάρχουν και περί μισθοφορικών στρατών
ΧIII. Περί επικουρικών, μεικτών και εθνικών στρατών
XIV. Τα στρατιωτικά καθήκοντα του ηγεμόνα
XV. Περί των πραγμάτων για τα οποία οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι ηγεμόνες επαινούνται ή κατηγορούνται
XVI. Περί γενναιοδωρίας και φειδούς
XVII. Περί σκληρότητας και ευσπλαχνίας, και αν είναι καλύτερο να σε αγαπούν παρά να σε φοβούνται ή το αντίθετο
XVIII. Με ποιο τρόπο πρέπει να κρατούν το λόγο τους οι ηγεμόνες
XIX. Πώς να αποφύγεις την περιφρόνηση και το μίσος
XX. Αν τα φρούρια και τα άλλα πράγματα που καθημερινά φτιάχνουν οι ηγεμόνες είναι χρήσιμα ή άχρηστα
XXI. Πώς πρέπει να φέρεται ο ηγεμόνας για να τον εκτιμούν
XXII. Περί των εμπίστων των ηγεμόνων
XXIII. Με ποιο τρόπο πρέπει να αποφεύγονται οι κόλακες
XXIV. Γιατί οι ηγεμόνες της Ιταλίας έχασαν τα κράτη τους
XXV. Πόση δύναμη έχει η τύχη στα ανθρώπινα πράγματα και με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να της αντισταθεί
XXVI. Προτροπή να ελευθερωθεί η Ιταλία από τους βαρβάρους
Σημειώσεις
Επιλεγόμενα ή αναδρομική εισαγωγή στον Νικκολό Μακιαβέλλι (Τάκης Σαλκιτζόγλου)
Α. Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ
Β. ΟΙ ΠΡΟΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙΚΟΙ
Γ. Ο ΑΝΑΤΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Δ. ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ
Ε. Ο ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
ΒΑΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο νέος εθνικο-λαϊκισμός
“Πέρα από την αποφασιστική συνεισφορά του Π.-Α. Ταγκιέφ στην κατανόηση του νέου ακροδεξιού λαϊκισμού, το παρόν δοκίμιο μας βοηθά να κατανοήσουμε και την “αυθόρμητη” κινητοποίηση των (Ελλήνων) “Αγανακτισμένων” ως μιζεραμπιλιστικής κινητοποίησης. Για τον Ταγκιέφ, δεν μπορούμε μόνον μέσω της ερμηνευτικής κατηγορίας του λαϊκισμού να καταλάβουμε επαρκώς το εν λόγω φαινόμενο. Χρειάζεται η προσφυγή στην κατηγορία της “θυματοποίησης”, η επικέντρωση του αναλυτικού μας ενδιαφέροντος στην “επίδειξη” της συμπόνιας και της απροϋπόθετης εξύμνησης των “αθώων θυμάτων”, χρειάζεται να δούμε την εν λόγω κινητοποίηση απογοητευμένων και απελπισμένων μερίδων των λαϊκών και μεσαίων τάξεων που κατέρχονται της κοινωνικής κλίμακας ως αυτή που είναι: θρηνητική, κορεσμένη από δίκαια ή άδικα “παράπονα των θυμάτων”, αλλά και από “μίσος” κατά των “αποπάνω”, των “διεφθαρμένων” (“όλοι σάπιοι”, “όλοι ίδιοι”), της “κλεπτοκρατίας”, χωρίς πραγματική εξεγερσιακή δυναμική”. (Ανδρέας Πανταζόπουλος)
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Ανδρέας Πανταζόπουλος
Εισαγωγή του συγγραφέα
“Άκρα Δεξιά” και “λαϊκισμός”: Κοινοί τόποι και εσφαλμένες προβολές
Δημοκρατία, δημαγωγία, ευρωπαϊκοί νεολαϊκισμοί
Παρακμή της ευρωπαϊστικής ουτοπίας, άνοδος των λαϊκιστικών προσδοκιών
Ορίζοντας τον λαϊκισμό
Ποικιλίες λαϊκισμού
Από τους λαϊκισμούς διαμαρτυρίας και τους ταυτοτικούς λαϊκισμούς στους δεξιούς νεολαϊκισμούς
Δεξιοί και αριστεροί λαϊκισμοί
Η λαϊκιστική αυταπάτη
“Πραγματικά ερωτήματα, κακές απαντήσεις”;
Αγανάκτηση, μιζεραμπιλισμός και λαϊκισμός
Λαϊκιστική Ευρώπη ή Ευρώπη της άκρας δεξιάς;
Ενώπιον της ανόδου των νέων λαϊκιστικών δεξιών στην Ευρώπη, τι να κάνουμε;
Συνοπτική Βιβλιογραφία
Ευρετήριο Όρων
Ο Πούτιν από το Α ως το Ω
Οι διεθνείς εντάσεις, η κρίση στην Ουκρανία, η επιστροφή σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο, η κρίση στη Συρία και, πρόσφατα, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ήταν οι συγκυρίες που συνέβαλαν για να βρεθεί η προσωπικότητα του Πούτιν στο απόγειο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Από το 2000 που παίρνει στα χέρια του την υπέρτατη εξουσία, η αύρα του ολοένα και απλώνεται.
Πέρα από τις αξιολογήσεις, το παρόν βιβλίο προτείνει μια αποκρυπτογράφηση του φαινομένου Πούτιν κάνοντας χρήση πολλαπλών κλειδιών και αναλύσεων. Εξετάζονται όχι μόνον η ψυχολογία του Πούτιν και η σταδιοδρομία του ως πολιτικού ηγέτη, αλλά και η γεωγραφία και η ιστορία της χώρας του. Έτσι ο Πούτιν γίνεται η ζωντανή εικόνα της ίδιας της Ρωσίας, ο αντικατοπτρισμός της, η δύναμη, οι αδυναμίες, οι φαντασιώσεις και οι αγωνίες της· όλα όσα, εν ολίγοις, τη χαρακτηρίζουν. Είναι, επίσης, ένα βιβλίο αποκαλύψεων για μια προσωπικότητα που δεν υπακούει στους συνήθεις κανόνες, για το περιβάλλον του, την τακτική του, την προσωπική του ζωή και τις μεθόδους του.