Παγανιστικός ιμπεριαλισμός
Το βιβλίο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα Ιταλικά το 1928 με τον τίτλο «Imperialismo pagano». Ο Evola καταδικάζει όλες τις σύγχρονες έννοιες και ιδέες που επικρατούν στην Ευρώπη και υπερασπίζεται, προτείνει και υποστηρίζει ένα Imperium βασισμένο στην Παράδοση. Μιλάει υπέρ της Αριστοκρατίας και εναντιώνεται στους πληβείους. Νοσταλγεί την ιεραρχία ενάντια στην ισότητα. Ο Ηγέτης είναι το Κράτος! Η πολιτική και η θρησκεία είναι αχώριστες. Κρίνει κι ερμηνεύει τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Περιφρονεί την άποψη του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού για την εξύψωση της εργασίας. Αρνείται κάθε έννοια δημοκρατίας και θεωρεί καρκίνο τον κοινοβουλευτισμό. Επίσης,απορρίπτει τον εθνικισμό, τον σοσιαλισμό, τον φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό.Εναντιώνεται στον φυλετισμό θεωρώντάς τον υλιστικό και στενόμυαλη θεωρία, καθώς ο άνθρωπος δεν είναι ένα ζώο όπως όλα τα άλλα που η φυλή, με τη στενή βιολογική έννοια, είναι το παν για αυτά. Στέκεται απέναντι στον Νεοπαγανισμό διότι, σύμφωνα με τον ίδιο πάντα, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από απομίμηση της παρακμής της προχριστιανικής εποχής. Ένα βιβλίο αναθεωρητικό, το οποίο πρέπει να θυμόμαστε ότι γράφτηκε την εποχή που ο Μουσολίνι βρισκόταν στην εξουσία ήδη έξι χρόνια.
Περιεχόμενα
Εμείς οι Αντιευρωπαίοι
Το Νέο Σύμβολο
Η Αρχέγονη Νορδική και Ηλιακή Παράδοση
Εμείς, οι Παγανιστές Ιμπεριαλιστές
Οι Απαραίτητες Συνθήκες για την Αυτοκρατορία
Η Προτεσταντική Απόκλιση και η Αντιμεταρρύθμισή μας
Θέληση για Ιεραρχία
Το Δημοκρατικό Σφάλμα
Ιεραρχία με Βάση την Ισχύ Η Κατάκτηση του Κράτους
Το Ανέφικτο της Δημοκρατικής Αυτοδιοίκησης
Αντιχεγκελιανισμός
Αντι-ιστορικισμός
Το Άτομο και η Ανθρωπότητα
Ο Παραλογισμός της Ισότητας
Από την Φατρία στην Αυτοκρατορία. Το Δόγμα της Φυλής
Οι Ρίζες του Ευρωπαϊκού Κακού
Η Παρακμή των Καστών. Χρυσός και Εργασία
Επιστήμη εναντίον Σοφίας
«Εκείνοι που Γνωρίζουν» και «Εκείνοι που Πιστεύουν»
Μηχανική Δύναμη και Ατομική Ισχύς
Ακτιβισμός και Εξανθρωπισμένος Κόσμος
Το Ευρωπαϊκό μας Σύμβολο – Νίτσε, ο Παρεξηγημένος
Η Αληθινή Πανευρώπη
Ο Μύθος των Δύο Αετών
Αποκατάσταση των Γιβελλίνων
Συμπέρασμα
Η Μελλοντική Τάξη των Εθνών
Το Πνεύμα του Ρωμαϊκού Πολιτισμού
Φυλή και Μύθος της Προέλευσης της Ρώμης
Ο Μυστικισμός της Φυλής στην Αρχαία Ρώμη
Πέτρος Βλαστός – Στον ήσκιο της συκιάς
Στο παλιό το ξοχικό-μας περιβόλι απλωνότανε μια συκιά. Τη λέγανε στοιχειωμένη. Και καθώς είμουνα τότες παιδί κατέβαινα συχνά τα μεσάνυχτα με την ελπίδα να δω τη νεράϊδα της συκιάς. Μα μονάχα τα φύλλα-της άκουγα να κρυφογελούν ονειρεφτά και μονάχα τα κλαδιά-της έβλεπα ν’ απολιγώνουνε μέσα στην αχνάδα του φεγγαριού.
Όμως μια νύχτα αποκοιμήθηκα στον ήσκιο της συκιάς. Κι ονειριάστηκα. Είδα μια χλωμή πρασινόμαλη κοπέλα να κατεβαίνει σιγά σιγά ξεγλιστρώντας από τα φεγγαρόντυτα κλαδιά και να έρχεται σιμά-μου και να μου λαλεί με φωνή δροσερότατη σαν το παραμιλητό του νερού που κυλάει το απόβραδο τραγουδώντας στις μοναξιές. Και η νεράϊδα μου μιλούσε για περασμένους ανθρώπους που αγάπησε και την ελύπησαν. Και για ομορφιές και πόθους και δάκρια που είχανε βασιλέψει στη μνήμη του καιρού.
Τόσο είταν ασημένια και τόσα ξανθότρεμα αστέρια σπιθίζανε μέσα στα μάτια-της που ξάμωσα τα χέρια να την πιάσω. Μα ξυπνώντας δεν την ξαναείδα πια. Κι ούτε θα την ξαναδώ ποτέ-μου γιατί το ξωτικό-της δέντρο το κόψανε και δεν μπορώ πια να ξανακοιμηθώ στον ήσκιο της συκιάς.
Από τα παραμύθια που μου είπε θυμούμαι ακόμα μερικά. Οι αλαφροήσκιωτοι εδώ θα τα βρούνε γραμένα.
Ποιήματα περί Ελλάδος
Ο Λουδοβίκος ο Α’, ο πατέρας του Όθωνος, ήταν ποιητής και η Μούσα του ήταν η αγάπη του για την Ελλάδα. Με δική του εντολή τα ονόματα των Ελλήνων Αγωνιστών της Εθνεγερσίας τοποθετήθηκαν στα Προπύλαια του Μονάχου, γραμμένα μάλιστα στα ελληνικά. Ένα αντίγραφο του Παρθενώνα που περιλαμβάνει μέσα τις προτομές των Γερμανών στοχαστών και βρίσκεται στο Regensburg, έχει σχεδιαστεί από τον ίδιο τον Λουδοβίκο Α’ της Βαυαρίας και λέγεται Βαλχάλλα. Είχε πει μάλιστα: «Καλύτερα πολίτης της Ελλάδας παρά κληρονόμος του θρόνου». Αξίζει να γνωρίσει κάποιος την ποίηση του Βαυαρού βασιλιά, του Εστεμμένου Τυρταίου.
Πολιτειακές και εθνικές αναλύσεις
Σε αυτή τη δεύτερη έκδοση με επιλογές διαλέξεων και κειμένων του καθηγητή Πολιτειολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Δημήτριου Βεζανή, παρουσιάζονται αναλύσεις των ιδεών του μεγάλου φιλοσόφου Αριστοτέλη, όπως αυτές διατυπώθηκαν στο εξαίρετο έργο του με τον τίτλο «Πολιτικά».
Αναλύονται επίσης η δημοκρατία ως πολίτευμα και παρουσιάζονται οι αδυναμίες της και οι τρεις βασικοί της εχθροί. Εξαιρετικά σημαντικός είναι όμως και ο λόγος που εκφώνησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το 1956, ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών με θέμα την Θρησκεία και το Έθνος. Στον λόγο αυτό εξετάζεται το γιατί η θρησκευτική πίστη και η πίστη στο έθνος μπορούν να συνυπάρχουν, χωρίς η μία να αντιμάχεται την άλλη.
Η αιώνια νεότης των Ελλήνων
Περί διακρίσεως και σχέσεων μεταξύ «Νομικού» και «Νομοθετικού» ορισμού και χαρακτηρισμού
Η διοικητική μας οργάνωσις
Η κρίσις του δημοκρατισμού
Θρησκεία και Έθνος
Η περί διακρίσεως των εξουσιών του Αριστοτέλους
Σίτσα Καραϊσκάκη – Άρθρα για την Τέχνη και την Φυλή
Κάθε έργο τέχνης μορφοποιεί ένα ψυχικό περιεχόμενο. Το ψυχικό αυτό περιεχόμενο θα το νοιώσουμε όταν μπορούμε να νοιώσουμε την από τον τεχνίτη δοσμένη μορφή του, πάνω στη βάση των διαφόρων φυλετικών της ψυχής ιδιοτήτων. Η μέχρι τούδε μελέτη της αισθητικής μας είναι λοιπόν ελλιπής και σκορπίζεται και κουράζεται σε λεπτομέρειες. Χωρίς τη βάση αυτή δεν μπορεί η Τέχνη να εξετασθεί ως σύνολο. Κάθε γνήσιος καλλιτέχνης, και ο ανίδεος και ο συνειδητός, εργάσθηκαν πάντα φυλετικά. Μορφοποιούν και ενσωματώνουν ψυχικές ιδιότητες χρησιμοποιώντας εκείνους τους τύπους της φυλής, που τον περιέβαλλον και που ήσαν στην πρώτη γραμμή οι κύριοι φορείς ορισμένων λαϊκών ιδιοτήτων. Και μόνον όταν νοθέψει η φυλή και κυκλώσουν τον καλλιτέχνη ξένα προς τη δική του και του λαού του την ψυχή στοιχεία, τότε ή θα αγωνιστεί και μέσα στο φυλετικό χάος να διατηρήσει την ψυχή του λαού του ή θα πέσει κι αυτός θύμα του χάους αυτού και θα εξαφανισθεί.
Σίτσα Καραϊσκάκη
Σίτσα Καραϊσκάκη Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες
Ένα μυθιστόρημα από πολλές αλήθειες και λίγους μύθους για τον μπολσεβικισμό.
Ο τίτλος «Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες» είναι μια φράση που χρησιμοποιούσε η Σίτσα Καραϊσκάκη από την εποχή που προπαγάνδιζε στο περιοδικό «Η Νεολαία» υπέρ του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και του Ιωάννη Μεταξά.
«Πολλά γυμνάσια ήτανε κόκκινα, το Πανεπιστήμιο τρίβονταν αδύναμο ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες, το λαϊκό, το δημοτικό σχολείο, προχωρούσε στον κόκκινο δρόμο, οι διαλέξεις των μορφωμένων είχανε τις χαρακτηριστικές ερυθρές πινελιές και η περιώνυμη «Εκπαιδεφτική μεταρρύθμιση» με τους κομμουνιστές στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο έδωσε το τελειωτικό πλήγμα.» (Περιοδικό «Η Νεολαία» 3 Δεκεμβρίου 1938 «Η Ε.Ο.Ν. και η παιδεία»)
«Η γαλλική επανάστασις είχε αλλάξει τόσο το πρόσωπο της Ευρώπης και αναστατώσει την ψυχή των βαλκανικών λαών. Μάταια προσπαθούσε ο αριστοκράτης Μέττερνιχ, ο δυνατός της ευρωπαϊκής πολιτικής να φέρη την ισορροπία. Μα και όποιος δοκίμαζε να βαδίση πάνω στα χνάρια της γαλλικής επαναστάσεως, ήτανε σα νάβαζε το κεφάλι του ανάμεσα στις μυλόπετρες του ανεμόμυλου. Και το παραμικρό αγεράκι μπορούσε να συντρίψη το κρανίο του!» (Περιοδικό «Η Νεολαία» 25 Μαρτίου 1939, «Ρήγας Βελεστινλής Μια φλογερή ψυχή» )
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Στην ψυχή της καλής μου μανούλας της προσφυγοπούλας και σε όλες τις βασανισμένες ψυχές που βρέθηκαν πλεγμένες σε πολέμους, διωγμούς και κοσμοθεωρίες και τσακίστηκαν σαν τα σπυριά του σταριού ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ.»
«…το ιστόρημα τούτο είναι μια μοίρα, μια ζωή και μιαν αλήθεια, βασισμένο στην περιπέτεια του ανθρώπου των τελευταίων πενήντα χρόνων, που αλέθεται σαν σπυριά σταριού ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες.»
«Ο φανατισμός μιλούσε μέσα από τα μάτια τους, ενώ τον εβεβαίωναν, πως δεν επιθυμούν τίποτε άλλο από την ευημερία του λαού. Πανωλεθρία στη γενιά των μπουρζουά, καταστροφή στον αστό, ήτανε το μότο τους.. Να ξερριζωθεί, να μην ξαναφυτρώσει στα ρώσσικα χώματα, νάρτει και να κυριαρχήσει μια νέα γενεά, η γενεά, που θα ζήσει μόνο με την ύλη χωρίς όνειρα, χωρίς πίστη, χωρίς ιδεαλισμό, σαν νάτανε δυνατό να ζήσει έτσι ο ρωσσικός λαός!»
«Δεν θέλουμε να αφήσουμε το χώμα μας! Θα μείνουμε εδώ, ως που να μας βοηθήσουν οι Δυνάμεις, ως που να ανασυσταθεί ο στρατός μας. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ, όπως οι γεννιές μας αιώνες έζησαν και πέθαναν για να αναστηθούν σε μας»
«Η κραυγή του αίματος των αδελφών σας, που σε ποτάμια χύνεται με τη διαταγή σας, φτάνει ως τον ουρανό. Ζούμε μια φριχτή εποχή της κυριαρχίας σας με την οποία ζητάτε να σκοτεινιάσετε μέσα στη ψυχή του λαού το ομοίωμα του Θεού και να χαράξετε του ζώου την εικόνα»
«Κι οι κόκκινοι κομμισάριοι ήτανε δίκαιοι. Μοίραζαν…μοίραζαν. Ήξεραν, πως ήταν πιο εύκολο να κάνουν τους πλούσιους φτωχούς, παρά τους φτωχούς πλούσιους. Αυτή ήτανε η περιώνυμη θεωρία των για ισότητα»
« – Δεν έμαθες, πως και τη Παναγία και το Χριστό σου τους ρίξαμε από το θρονί τους;
Όχι όμως κι από την ψυχή μας, του απάντησε το κορίτσι αγριοκυττάζοντάς τον.
– Κατσίκα, είπε ο κόκκινος και γέλασε. Γδύσου.»
«…είναι ίσως μόνο ένας γελοίος παλιάνθρωπος, που δεν έχει τίποτα να χάσει, ισόβιος φοιτητής, οκνηρός και κουτός, μάλιστα μπορεί να είναι και κρυφός κομμουνιστής. Τα πνεύματα ανάβουν.»
«Δεν είχανε καιρό να μελετήσουν για να νοιώσουν τη μέθοδο των μπολσεβίκων. Αυτοί πολεμούσαν μόνο με όπλα, ενώ οι κόκκινοι έθεταν σε ενέργεια όλα τα μέσα»
«Το γεφύρι σε μια μεριά ήτανε τέλεια χαλασμένο. Η Νατάλγια πρότεινε να γυρίσουν πίσω. Μα ο γιατρός δεν ήθελε ούτε να τ’ ακούσει. Πίσω; Μόνο μπρος πρέπει να πηγαίνει κανείς. Και δεν έχασε καιρό. Με δύναμη έσυρε ένα πεσμένο κορμό δένδρου προς το χάσμα. Θα περάσουν.
-Ξέρεις Νατάλγια, εμείς οι Γερμανοί έχουμε κάτι κεφάλια, που δε γυρίζουν εύκολα. Σαν βάλλουν κάτι στο μυαλό τους θα το κάνουν. Και τώρα ας περάσει η πριγκίπισσα….και της έδωσε το χέρι. Εκείνη γέλασε. Της άρεσε το αστείο αυτό κοπλιμέντο μέσα σε τούτη την πρωτόγονη ερημιά. Πόσο δυνατό ήταν το χέρι αυτό! Θα μπορούσε να πηδήσει το χάσμα όσο και μεγάλος νάτανε ο κίνδυνος. Φτάνει νάξερε πως στην απέναντι μεριά θα την κρατούσε το χέρι αυτό.»
Το «Δόγμα του Φασισμού» και η Πολιτική Διαθήκη του Μουσσολίνι
Αναλύουν: Χρίστος Γούδης, Κωνσταντίνος Τσοπάνης, Αλέξανδρος Καρράς
«Ὁ ἰδιότυπος μυστικισμὸς τοῦ Φασισμοῦ, τώρα, ψηλαφεῖται ἀνάγλυφος τόσο στὸ “Δόγμα τοῦ Φασισμοῦ” ὅσο καὶ στὴν “Πολιτικὴ Διαθήκη” τοῦ Μουσσολίνι ποὺ κρατᾶτε ἀνὰ χεῖρας. Πρόκειται γιὰ δυὸ σημαντικὰ ἱστορικὰ ντοκουμέντα ποὺ βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος σὲ μιὰ πολλὴ καλὴ μετάφραση, πρᾶγμα σπάνιο γιὰ τὰ ἑλληνικὰ δεδομένα. Ἐδῶ ἡ μετάφραση εἶναι στρωτὴ καὶ ἀποδίδονται τὰ νοήματα τοῦ ἰταλικοῦ κειμένου μὲ ἀποτέλεσμα ὁ ἀναγνώστης νὰ μὴν ὠθεῖται σὲ παρανοήσεις.» Κωνσταντῖνος Τσοπάνης, Δρ Ἱστορίας καὶ Φιλοσοφίας τῶν Θρησκειῶν
«Ο Μουσολίνι είναι ένα αίνιγμα για μένα. Πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που έχει κάνει με ελκύουν. Φαίνεται ότι έκανε πολλά για την αγροτιά. Φυσικά το σιδερένιο γάντι είναι εκεί. Αλλά κατανοώντας ότι η δύναμη είναι η βάση της δυτικής κοινωνίας, οι μεταρρυθμίσεις του Μουσολίνι αξίζουν μια αμερόληπτη μελέτη. Η φροντίδα του για τους φτωχούς ανθρώπους, η αντίθεσή του στην υπερβολική αστικοποίηση, η προσπάθειά του να επιφέρει συντονισμό μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μου φαίνεται ότι απαιτούν πολύ προσεκτική προσοχή. Πρέπει να πω ότι ήταν γοητευτικός μαζί μου».
(Από την επιστολή του Γκάντι προς τον Ρομάν Ρολάντ)
Το γερμανικό αίνιγμα
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Λούβαρις το 1935 δημοσίευσε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Το Γερμανικό Αίνιγμα». Στην εν λόγω αρθρογραφία ανέλυε το φαινόμενο του Γ’ Ράιχ από φιλοσοφικής και πολιτικής σκοπιάς ασκώντας παράλληλα και την κριτική του. Τα θέματα που καταπιάστηκε αφορούσαν τη νέα και την παλιά Γερμανία, τις αιτίες που ο Εθνικοσοσιαλισμός ανήλθε στην εξουσία, την θρησκευτική πολιτική των εθνικοσοσιαλιστών, καθώς και τις συνέπειές αυτής, αλλά και τη σχέση του Τρίτου Κράτους με την Επιστήμη. Ο Νικόλαος Λούβαρις ήταν απόφοιτος απόφοιτος της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, ενώ σπούδασε επίσης στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας Ερμηνευτική Θεολογία της Καινής Διαθήκης, Θρησκειολογία, Φιλοσοφία και Παιδαγωγική. Είχε αυστηρή ειδίκευση στην Καινή Διαθήκη ως τακτικός καθηγητής επί τριάντα έτη στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1935 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Το 1926-1928 υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματεύς του Υπουργείου Παιδείας. Επί Κυβερνήσεως Μεταξά το 1936-1937 και επί Κατοχικής Κυβέρνησης Ράλλη διετέλεσε Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Το Μονοπάτι μας – Νέες πολιτικές θέσεις για μια νέα εποχή
Η έκδοση του προγράμματος του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος της Σουηδίας με τίτλο «Το Μονοπάτι μας – Νέες Πολιτικές Θέσεις για μια Νέα Εποχή».
Το πρόγραμμα αυτό ξεφεύγει από την νοσταλγία του παρελθόντος, όπως μαρτυρά άλλωστε και ο τίτλος του, και προχωρά στον 21ο αιώνα με γνώμονα την σύγχρονη εποχή και τα προβλήματά της.
Το συντεχνιακόν σύστημα εις την Ιταλίαν
«Νέαι θεωρίαι κοινωνικής οργανώσεως ενεπνεύσθησαν και εισέτι εμπνέονται από Εθνικάς αρχάς και συνδέονται με την δράσιν των εθνικιστικών κινήσεων, εκπροσωπούμεναι υπό διαφόρων εις εκάστην χώραν: ως των Vaugeois και Μaurras εν Γαλλία, των Corradini και Rocco εν Ιταλία. ούτοι διεκήρυξαν την ανάγκην της προωθήσεως της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των τάξεων, δια την επίτευξιν μιας μεγαλυτέρας ευημερίας της ολότητος, εν τω οικονομικώ και πολιτικώ ανταγωνισμώ μεταξύ των Εθνών.»
«Ο λαός προ του φασιστικού καθεστώτος ήτο τυπικώς προσδιωρισμένος ως ενιαία βάσις του Κράτους, ενώ εν τη πραγματηκότητι διαιρείτο δια των κομμάτων, εις πολλάς πολιτικάς ενότητας όχι μόνον μη συμφωνούσας μεταξύ των, αλλά πολλάκις ασυμβιβάστως αντιθέτους. Ως εκ τούτου η θέλησις του Κράτους, κηρρυσσομένη και εξυμνουμένη ως έκφρασις της λαϊκής θελήσεως – και τούτο υπό τας καλυτέρας των περιπτώσεων – οπόταν δηλαδή δεν απετέλει την βιαίαν μιας ολιγαρχικής θελήσεως – ήτο το αποτέλεσμα μιας διακυβεύσεως, η οποία εξέθετε εις κίνδυνον το Κράτος, ήτο η αντανάκλασις ενός Κράτους γενικής παραλύσεως, κράτους εν παρακμή.»