Στο παρόν βιβλίο ο ιστορικός Ιουστίνος αναφέρεται στην επιτομή του έργου του Πομπήιου Τρόγου «Φιλιππικές Ιστορίες» το οποίο εγράφη από τον τελευταίο κατά τον 1ο αι. π.Χ.

Ο Ιουστίνος  προέβη σε μια ανθολογία εδαφίων  από το χαμένο έργο των 44 βιβλίων  του Πομπήιου Τρόγου το οποίο αναφέρεται στην παγκόσμια ιστορία του τότε γνωστού κόσμου. Οι αρχαίοι λαοί όπως Σκύθες, Μήδοι, Πέρσες, Καρχηδόνιοι  και κατά κύριο λόγο Έλληνες αποτελούν  πόλο έλξης  του ενδιαφέροντός του. Κατά κύριο λόγο εστιάζεται  στους Μακεδόνες από την δημιουργία του κράτους τους  μέχρι και τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εγκωμιάζει δε τους τελευταίους Μακεδόνες  βασιλείς Φίλιππο Ε’ και Περσέα που αντιστάθηκαν μέχρις εσχάτων στην ρωμαϊκή κατακτητική αγριότητα. Αναλίσκεται σε  περιγραφή γεγονότων και προσώπων δίνοντας μία άλλη διάσταση στην μέχρι τούδε καθιερωμένη ιστορία  στρατιωτικών επιχειρήσεων. Οι Ρωμαίοι κατέχουν ελάχιστο ρόλο στην εξιστόρησή του τοποθετώντας μια σύντομη μυθολογική περιγραφή της κτίσεως της Ρώμης και κλείνει με την αναφορά του στην Ισπανία. Το έργο είναι μνημειώδες  και αποτελεί πηγή πολύτιμων πληροφοριών.

«Τα εις εαυτόν» αποτελούν έργο του φιλοσόφου αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου, γραμμένο κατά τους χρόνους της ωριμότητός του στην Κοινή Ελληνική γλώσσα της εποχής. Αποτελείται από δώδεκα βιβλία, διαίρεσις η οποία οφείλεται σε μεταγενέστερους μελετητές. Με ύφος και κάλλος υπέροχο, που οφείλονται στις ιδέες που διαπνέουν το έργο, αναλύει και διαγράφει ο αυτοκράτωρ το θέμα «άνθρωπος» και αναζητεί τον δρόμο που θα οδηγήσει αυτόν (τον άνθρωπο) στην πηγή από την οποία ξεκίνησε.