Αγαθαγγέλου Αποκαλύψεις περί του τέλους της Τουρκίας και του μέλλοντος του Ελληνισμού
«Ἡ Ἑλλάς θὰ γίνει ἐκ νέου ἀπὸ τοὺς τούρκους θέατρον ληστειῶν καὶ καταστροφῶν. Οἱ Κυβερνῆται καὶ ὁ λαὸς θὰ εὑρεθῶσιν ἐν στενοχωρίᾳ. Ὁ ἐχθρός θὰ προχωρήσει μέχρι τῶν Ἑξαμηλίων. Ἀλλ’ ἔπειτα λαὸς τις ἀνατολικὸς θὰ ἔλθῃ πρὸς βοήθειαν τῶν Ἑλλήνων οἵτινες συνερχόμενοι εἰς ἑαυτοὺς ἐκ τῆς ταραχῆς τῆς εἰσβολῆς θὰ ἐξέλθουν πανστρατιᾷ καὶ θὰ ἐκδιώξουν τοὺς τούρκους, ὄχι μόνον ἐκ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ἐξ’ ὅλης τῆς Εὐρώπης, οἵτινες τοῦρκοι εὑρίσκουσιν ἄσυλον μόνον εἰς Μέκκαν (Κόκκινην Μηλιάν). Ἡ δὲ Κωνσταντινούπολις γίνεται ἐκ νέου πρωτεύουσα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.»
Ἀγαθάγγελος
«Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ προφητεῖες τοῦ Ἀγαθαγγέλου ἔγιναν τὸ ἀγαπημένο ἀνάγνωσμα τοῦ ὑποδούλου γένους καὶ συχνὰ ἀγράμματοι ἄνθρωποι τὶς μάθαιναν ἀπὸ στήθους καὶ τὶς ἀπήγγειλαν. Ὑπῆρξαν κείμενα, τὰ ὁποῖα γιὰ πολλὲς δεκαετίες ἔριξαν φῶς ἐλπίδας στὸ ζόφο τῆς τουρκοκρατίας.»
Κωνσταντίνος Τσοπάνης
Η Ελληνική Εκκλησία και η Εθνική Αναγέννησις
Ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶνε ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς γνώσεως. Βασίλειος ὁ μέγας, ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δὲν ὑπῆρξαν μόνον κατὰ τὴν ἀπαράμιλλον αὐτῶν πρὸς κραταίωσιν τοῦ χριστιανικοῦ δόγματος δρᾶσιν πρώτιστοι τῶν θεμελιωτῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἐπιφανέστατοι τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου καί τῆς ἑλληνικῆς γνώσεως ὑποφῆται. Κατενόησαν ὑπέρ πάντα ἄλλον λειτουργὸν τοῦ Χριστιανισμοῦ τὰ ἐκ τῆς ἑλληνικῆς μορφώσεως ἀγαθά. Ἦγον μὲν τὸ γένος ἐκ τῆς ἀπωτέρας Μικρᾶς Ἀσίας, ἀλλ’ αὕτη ἤδη ἥν ἑλληνικὴ ἀπὸ αἰώνων, πρὶν ἔτι μυηθῇ τὰ δόγματα τῆς νέας θρησκείας, ἥτις ἀπὸ τῆς Ἰουδαίας προελθοῦσα κατέκτησε διὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου τὸν κόσμον· ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἄρα καὶ ἡ συνείδησις ἦσαν ἑλληνικαί.
Κείμενα για το Άγιον Πάσχα
Χριστὸς ἀνέστη! ἀδελφοί.
«Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται, Πάσχα καινὸν ἅγιον, Πάσχα μυστικόν…»
«Ὢ θείας! ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! μεθ᾿ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω ἔσεσθαι, μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἣν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα». «Ὢ Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ! ὢ σοφία καὶ λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις, δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου».
Γένοιτο.
«Περιττὸν νὰ εἴπωμεν νομίζομεν, ὅτι οἱ σφαζόμενοι ἀμνοὶ τοῦ Πάσχα εἶναι εἰκὼν τοῦ ἀκάκου ἀμνοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναφέρεται εἰς τὸν ἀμνόν, ὃν ἔθυον οἱ Ἰουδαῖοι ἑορτάζοντες τὸ Πάσχα. Τὰ ᾠὰ βάφονται κόκκινα, διότι τὸ κόκκινον χρῶμα ἐν τῇ Χριστιανικῇ Ἐκκλησίᾳ εἶναι ἑορτάσιμον· κόκκινον εἶναι τὸ χρῶμα τοῦ αἵματος· ἡ δὲ Ἐκκλησία ἐθεμελιώθη ἐπὶ τοῦ αἵματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μαρτύρων κατόπιν.»
Ο βίος του Χριστού
ὁ ἴδιος: «ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ᾿ ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἤθη». Σήμερα τό σπίτι του στή Σκιάθο ἔχει γίνει μουσεῖο, ὅπου διατηροῦνται ὅλα τά πράγματά του. Ἐκεῖ βρίσκονται τό μελανοδοχεῖο καί ἡ πένα τοῦ ἁγίου της ἑλληνικῆς λογοτεχνίας. Αὐτά ἦταν τά μέσα, μέ τά ὁποῖα ἐξωτερίκευσε τόν ἐσωτερικό του κόσμο. Χάρις σ’ αὐτά μποροῦμε σήμερα ν’ ἀπολαύσουμε αὐτή τήν ὑπέροχη μετάφραση. Μπορεῖ νά ἔχει ἐπέμβει αὐθαίρετα στό πρωτότυπο, δίνοντας τήν ὀρθόδοξη ὀπτική της χριστιανικῆς πίστης, ἀλλά εἶναι πραγματικά ἕνα ἀπολαυστικό βιβλίο γιά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Καθώς τό διαβάζει ὁ ἀναγνώστης ξεχνᾶ τόν συγγραφέα τοῦ βιβλίου, τόν
Farrar. Ἡ ταυτότητα τοῦ Παπαδιαμάντη ἐπισκιάζει τόν συγγραφέα.
Ο Μαρσελλίνο συναντά τον Χριστό
Σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Τσοπάνη Δρος Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκειών
Ἡ νουβέλα «Marcelino, Pan y Vino» ἡ ὁποία γράφτηκε τὸ 1952 ἀπὸ τὸν Ἱσπανὸ συγγραφέα José María Sánchez-Silva, βασίζεται σὲ ἕναν μεσαιωνικὸ ἱσπανικὸ θρῦλο καὶ ἀφηγεῖται τὴν ἱστορία ἑνὸς ὀρφανοῦ ἀγοριοῦ ποὺ συνάντησε τόν Θεό. Ἡ ἱστορία τοῦ Μαρσελλίνο δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕναν ὕμνο στὴν παιδικὴ ἀθωότητα. Μέσα ἀπὸ τίς σελίδες της ὁ συγγραφέας παρουσιάζει τὴν ἄδολη πίστη ποὺ κάνει τὴ ζωὴ ἐνδιαφέρουσα, ἀπρόβλεπτη καὶ γεμάτη χαρά, μιὰ ζωὴ στὴν ὁποία ἡ πραγματικότητα εἶναι ἕνα διαρκὲς θαῦμα. Στὴν ἱστορία τοῦ Μαρσελλίνο ψηλαφεῖται ἀνάγλυφα μιὰ πανάρχαια ἀλήθεια ποὺ διδάσκει ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔσβησε ποτὲ τὴ δίψα της στὴν πηγὴ τῆς Λογικῆς καὶ τῆς Φιλοσοφίας ἀλλὰ σὲ ἐκείνην τῆς Μεταφυσικῆς. Γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος χρειάζεται τὴν ἁγιότητα.
Οι Άγιοι Ρομανώφ, Νεομάρτυρες επί κομμουνισμού
Στους τοίχους του υπογείου ήταν γραμμένοι ακατανόητοι στίχοι και περίεργα σύμβολα…Ο Γιουρόφσκυ πλησιάζοντας τον Τσάρο του είπε: «Οι συγγενείς σου προσπάθησαν να σε σώσουν αλλά απέτυχαν. Τώρα εμείς θα σε σκοτώσουμε!» Αμέσως πυροβόλησε το άοπλο θύμα του, δίνοντας έτσι και στους άλλους το σύνθημα για την ομαδική σφαγή. Ακολούθησαν κραυγές τρόμου από τα θύματα οι οποίες όμως καλύφθηκαν από τους ήχους των δολοφονικών πυροβολισμών. Ο Τσάρος, η Αυτοκράτειρα κι οι τρεις μεγαλύτερες κόρες τους σκοτώθηκαν αμέσως. Ο μικρός Αλεξέι είχε γλιστρήσει από τα νεκρά χέρια του πατέρα του και κείτονταν πληγωμένος στο πάτωμα μέσα σε μία λίμνη αίματος, κλαίγοντας. Ο Γιουρόφσκυ πλησίασε κι άδειασε το περίστροφο του πυροβολώντας επάνω στο σώμα του παιδιού μέχρι που αυτό ξεψύχησε. Τότε μόνο έπαυσαν τα κλάμματα του μικρού. Η Μεγάλη Δούκισσα Αναστασία και η μαγείρισσα Ντεμίντοβα είχαν πέσει τραυματισμένες στο πάτωμα και πάλευαν με τους δημίους τους που τις λόγχιζαν ανελέητα, μέχρι να ξεψυχήσουν… Κατόπιν τα πτώματα σκυλεύθηκαν και τα τιμαλφή δόθηκαν στον Γιουρόφσκυ, ο οποίος δρούσε κατ’ εντολήν της Μόσχας.
…Το αγριώτερο έγκλημα του αιώνα ακολουθήθηκε από την πιο κυνική απάτη μίας επίμονης διάψευσης. Το Σοβιέτ της Μόσχας, συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων το μέγεθος του εγκλήματος της ομαδικής σφαγής, διέδιδε φήμες σύμφωνα με τις οποίες τα μέλη της Αυτοκρατορικής οικογένειας ζούσαν. Υποστήριζε πως ήταν γραφικότητες οι διαδόσεις που μιλούσαν για τελετουργική σφαγή σε ένα υπόγειο. Ήξερε καλά πως κανείς δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη σφαγή μίας ολόκληρης οικογένειας με πέντε παιδιά. Στα πλαίσια όλου αυτού του οργίου συγκάλυψης του εγκλήματος, δεν δίστασε να στέλνει, σε τακτά διαστήματα, γράμματα στη μητέρα του Τσάρου, τα οποία υποτίθεται ότι γράφονταν από τον ίδιο…
…Η συνοπτική εκτέλεση του τσάρου Νικολάου Β΄ σε μία γωνιά της αυτοκρατορίας του, αποτέλεσε συγκλονιστικό γεγονός. Κι έγινε ακριβώς την ημέρα που η τύχη του πολέμου ευνοούσε τη σύμμαχό του Γαλλία κι ακόμα περισσότερο, ακριβώς την περίοδο που οι Λευκοί αντεπαναστάτες στρατηγοί νικούσαν κατά κράτος τους μπολσεβίκους…
…Με την πτώση των Ρομανώφ ένας ολόκληρος κόσμος χάθηκε για πάντα. Ένας μυθικός κόσμος αποτελούμενος από Αυτοκράτορες, Μεγάλους Δούκες και Δούκισσες, πρίγκηπες και πριγκήπισσες και μία τεράστια Αυλή με αναρίθμητες σειρές Ευγενών και Κυριών επί των Τιμών, σαν εικόνα αναγεννησιακού πίνακα, εξαφανίσθηκε με μιάς. Χάθηκε όπως ο καθεδρικός ναός των δυτικοευρωπαϊκών παραμυθιών που βυθίζεται μέσα στα μαγεμένα ύδατα μίας λίμνης παίρνοντας μαζί του όλα του τα πλούτη και τα μυστικά.
Πέτρα σκανδάλου
Ὁ Ἠλίας Μηνιάτης γεννήθηκε στὸ Ληξούρι Κεφαλληνίας τὸ 1669 ἀπὸ τὸν ἱερέα Φραγκῖσκο Μηνιάτη καὶ τὴν Μορεζίνα Περιστιάνου. Τὸ 1710 ἐξελέγη ἐπίσκοπος Κερνίτζης καὶ Καλαβρύτων καὶ χειροτονήθηκε τὸ 1711. Ἀπεβίωσε ὅμως τρία ἔτη ἀργότερα, τὴν 1η Αὐγούστου 1714 στὴν Πάτρα σὲ ἡλικία μόλις 45 ἐτῶν. Ὑπῆρξε ὁ σημαντικότερος ρήτορας κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας καὶ τὰ ἔργα του ἐκδόθηκαν μετὰ τὸν θάνατό του. Εἶχε σπουδάσει στὴ Βενετία, ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Μελετίου Τυπάλδου ὁ ὁποῖος ἦταν ἱεροκήρυκας καὶ δάσκαλος τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας στὴν Βενετία, ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλολογία, μαθηματικά, λατινικὰ καὶ φιλοσοφία.
Τὸ ἔργο μὲ τίτλο «Πέτρα σκανδάλου» πραγματεύεται τὸ σχίσμα τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως ἀλλὰ καὶ τὶς δογματικὲς διαφορές. Τὸ βιβλίο αὐτὸ κίνησε τὸ ἐνδιαφέρον τῆς ἐποχῆς (1718) καὶ ἔτσι μεταφράστηκε στὰ λατινικά, τὰ ρωσσικὰ καὶ τὰ ἀραβικά. Ὁ πατέρας τοῦ συγγραφέα γράφει σὲ ἐπιστολή του «θείῳ ζήλῳ κινηθεὶς παρά τινος ὀρθοδοξοτάτου αὐθέντου προσταχθεὶς», διότι ὁ Ἠλίας Μηνιάτης παρακινήθηκε ἀπὸ κάποιον ἄρχοντα γιὰ τὴ συγγραφὴ τοῦ ἔργου αὐτοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας σημειώνει στὸ ἔργο του: «Ἐζήτησαν παρ’ ἐμοῦ, ἄρχων ἐνδοξώτατε καὶ εὐσεβέστατε νὰ μάθουν καταλιπῶς τί εἶναι ἐκεῖνο ὅπου χωρίζει τὰς δύο Ἐκκλησίας». Ἡ παροῦσα ἔκδοση περιλαμβάνει ἐπίσης τὶς ὁμιλίες του «Περὶ Πίστεως», «Εἰς τὸ Σωτήριον Πάθος», «Λόγος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» καὶ «Λόγος περὶ Ἀποστολικοῦ ἐπαγγέλματος».
Τα Ελληνικά Γράμματα κατά τους χρόνους του Χριστιανικού Ελληνισμού
Ὁ Παῦλος Καρολίδης ἐξιστορεῖ χρονολογικὰ ὅλη τὴν πορεία τῶν Ἑλληνικῶν γραμμάτων κατὰ τὴν Βυζαντινὴ περίοδο. Τὸ Ἑλληνικὸ πνεῦμα ἐξαπλώνεται κυριεύοντας τὴν Αυτοκρατορία ἐξελληνίζοντάς την. Ἡ Κωνσταντινούπολη γίνεται ἡ πόλη τῶν γραμμάτων κι ἀπὸ τὴν Βασιλεύουσα διαχέεται τὸ φῶς ἐξ Ἀνατολῶν πρὸς τὴν Δύση. Ἕλληνες λόγιοι καὶ φιλόσοφοι, ὅπως ὁ Ἐμμανουήλ Χρυσολωρᾶς καὶ Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, μετέβησαν στὴν Ἰταλία καὶ διέδωσαν τὰ Ἑλληνικὰ γράμματα. Τὸ βιβλίο κυκλοφόρησε τὸ 1908 καὶ διαφωτίζει τὸν ἀναγνώστη δικαιώνοντας τὸν Κωστῆ Παλαμᾶ: «Ἐμεῖς δὲν εἴχαμε τὰ σκοτάδια τοῦ μεσαίωνα ποτέ. Ἀπόδειξη ὁ Βυζαντινισμός».
Χριστούγεννα με τον Παπαδιαμάντη
Το καλύτερο δώρο για τα Χριστούγεννα για μικρούς και μεγάλους! Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο «άγιος» της Ελληνικής Λογοτεχνίας, μπορεί να αποτελέσει την καλύτερη συντροφιά βοηθώντας μας να θυμηθούμε την παράδοση της Πατρίδος μας τις μέρες που η Ελληνορθοδοξία γιορτάζει τη Γέννηση του Θεανθρώπου.