Jose Antonio Primo de Rivera – Κείμενα και Λόγοι
«Σημειώσατε ότι γι’ αυτό είμαστε αντιμαρξιστές· είμαστε αντιμαρξιστές επειδή μας τρομάζει, όπως τρομάζει κάθε Δυτικό, κάθε χριστιανό, κάθε Ευρωπαίο, είτε είναι εργοδότης είτε προλετάριος, η προοπτική του να γίνουμε σαν κάποια κατώτερα πλάσματα μέσα σε μια μυρμηγκοφωλιά. Και μας τρομάζει επειδή ξέρουμε κάτι γι’ αυτή την προοπτική χάρη στον καπιταλισμό· και ο καπιταλισμός είναι διεθνής και υλιστικός. Γι’ αυτό δεν θέλουμε ούτε τον ένα ούτε τον άλλο· γι’ αυτό θέλουμε να αποτρέψουμε την εκπλήρωση των προφητειών του Καρλ Μαρξ – ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι είναι σωστές. Είμαστε όμως αποφασισμένοι να εμποδίσουμε να συμβεί αυτό, σε αντίθεση με εκείνα τα αντιμαρξιστικά κόμματα, που τριγυρίζουν εδώ κι εκεί νομίζοντας ότι η ανελέητη εκπλήρωση των οικονομικών και ιστορικών νόμων μπορεί να αποτραπεί με μερικά καλά λόγια στους εργάτες και δίνοντάς τους μάλλινες ζακέτες για τα παιδιά τους»
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
- Ερμηνείες ονομάτων
- Cara al Sol
- Julius Evola Τι είναι ο Ισπανικός Φαλαγγισμός
- Διανοούμενοι και δικτατορία
- Τα βασικά στοιχεία του Φιλελεύθερου Κράτους
- Βία και Δικαιοσύνη
- Με αφορμή την ίδρυση της Ισπανικής Φάλαγγας
- Βασικά σημεία
- Περί του ολοκληρωτικού κράτους
- Ο άνθρωπος είναι το σύστημα – Ένα απόγευμα του Οκτωβρίου
- Περί Καταλονίας
- Η φλογέρα και η λύρα
- Επικήδειος λόγος για τον Ματίας Μοντέρο
- Συνέντευξη του Χοσέ Αντόνιο στην εφημερίδα Ahora
- Οι Βάσκοι και η Ισπανία
- Διακήρυξη της Ισπανικής Φάλαγγας του J.O.N.S.
- Μερικές σκέψεις περί εθνικισμού
- Μανιφέστο προς τον Ισπανικό Λαό
- Μια αξιολόγηση της δικτατορίας και η ανάγκη για εθνική επανάσταση
- Επιστολή προς τον στρατηγό Φράνκο
- Διακήρυξη προς τα μέλη της Ισπανικής Φάλαγγας της J.O.N.S.
- Ο οδηγός της Φάλαγγας – Τα 26 σημεία
- Απευθυνόμενος προς το Φοιτητικό Συνδικάτο
- Ισπανία και βαρβαρισμός
- Πριν τον αποχωρισμό από την παγκόσμια πολιτική και οικονομική ιστορία
- Ομιλία με θέμα την Ισπανική Επανάσταση
- Περί ισπανικής εξωτερικής πολιτικής
- Περί επαναστάσεως
- Απόσπασμα από την κύρια ομιλία της δεύτερης εθνικής συνέλευσης της Φάλαγγας
- Πολιτική και διανόηση
- Περί της υποθέσεως Νομπέλα
- Εγκύκλιος προς όλους τους τοπικούς αρχηγούς της Φάλαγγας της J.O.N.S.
- Την παραμονή των εκλογών
- Εγκύκλιος προς όλα τα τοπικά επαρχιακά γραφεία και σε εκείνα της J.O.N.
- Επιστολή προς τους στρατιώτες της Ισπανίας
- Γράμμα προς έναν Ισπανό στρατιώτη
- Προς όλα τα τοπικά και επαρχιακά γραφεία
- Προς όλα τα τοπικά και επαρχιακά γραφεία
- Στο μέτωπο της Μαδρίτης
- Η τελευταία διακήρυξη του Χοσέ Αντόνιο
- Η διαθήκη του Χοσέ Αντόνιο
Joseph Goebbels – Michael: Ένα γερμανικό πεπρωμένο σε φύλλα ημερολογίου
Το βιβλίο αυτό είναι μια νουβέλα του Goebbels που εκδόθηκε το 1929. Έχει την μορφή ημερολογίου κι αποτελεί ένα ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Μέσα από τις σελίδες του διδάσκει πως πρέπει να σκέφτεται και να ζει κάποιος που πιστεύει στην θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Στην κορύφωσή του το έργο αυτό περνάει το μήνυμα ότι μόνο η εργασία απελευθερώνει τον Λαό και την Πατρίδα. Ο σοσιαλισμός απογυμνώνεται από την μαρξιστική του διαστρέβλωση και προσφέρεται αγνός και εθνικιστικός από την πένα του μετέπειτα Υπουργού Προπαγάνδας και Διαφωτίσεως του Λαού. Δίνει μεταφυσική αίσθηση σε πολλές σελίδες του καθώς ο ήρωας επιδίδεται σε μια αναζήτηση του Θεού. Ο προϊδεασμός της πρόθεσης για σύγκρουση με τον Ρώσο και μια περιγραφή που υπονοεί τον Αδόλφο Χίτλερ, αποτελούν τα πιο καθηλωτικά σημεία των σελίδων αυτών. Στο τέλος του βιβλίου ο γνώστης της ιστορίας διαπιστώνει πως το μυθιστόρημα του 1929 είχε γίνει μια πραγματική ιστορία μέχρι το 1945.
Léon Degrelle – Χίτλερ για χίλια χρόνια
Μια ακόμα έκδοση από τη «Νέα Γενεά», ένα βιβλίο του Λεόν Ντεγκρέλ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα βιβλίο γραμμένο με οργή αλλά και χιούμορ, ένα βιβλίο που δίνει απαντήσεις στην προπαγάνδα των νικητών. Ένα βιβλίο που μέσα από τις σελίδες του ακούγεται η άλλη φωνή, η φωνή που λυσσαλέα αποσιωπάται στον μεταπολεμικό κόσμο. Ο στρατηγός Ντεγκρέλ το 1969 έγραψε τα πράγματα με το όνομά τους για όλες τις προσωπικότητες των φασισμών της μεσοπολεμικής Ευρώπης και εστίασε στον Αδόλφο Χίτλερ χωρίς να υπερβάλλει ούτε σε μια πρόταση. Εκτενή κεφάλαια όπως τα «Η φίμωση των ηττημένων», «Όταν η Ευρώπη ήταν φασιστική», «Χίτλερ για χίλια χρόνια», «Ποιος ήταν ο Χίτλερ;» και «Αν ο Χίτλερ είχε κερδίσει;» περιλαμβάνουν καυστικές απαντήσεις του στρατηγού Ντεγκρέλ όχι μόνο απέναντι στους νικητές, αλλά ακόμα και απέναντι στους νοσταλγούς του εθνικοσοσιαλισμού. Πολλά σημαντικά ζητήματα που παρερμηνεύθηκαν από τον μύθο των ερειπίων του Βερολίνου που εξαπλώθηκε από το 1945 ως τις μέρες μας συντρίβονται από τον μεγάλο Βέλγο ιδεαλιστή, πολιτικό ηγέτη και στρατηγό, από έναν άνδρα που σαν αυτόν ο ίδιος ο Χίτλερ θα επιθυμούσε να τον είχε γιο. Για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο «Νέα Γενεά».
Η συγκεκριμένη έκδοση είναι βιβλίο του Ντεγκρέλ, γραμμένο το 1969, και δεν έχει σχέση με μια άλλη έκδοση που είχε παρόμοιο τίτλο. Εκείνη η έκδοση περιλαμβάνει μόνο ένα μικρό κομμάτι (στις σελίδες 35 έως 46) από το βιβλίο «Χίτλερ για χίλια χρόνια» (Hitler pour mille ans), με την σημείωση ότι ήταν υπό έκδοση εκείνη την εποχή. Η έκδοση αυτή τελικώς δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η παρούσα έκδοση είναι ολόκληρο το βιβλίο του Ντεγκρέλ, ένα βιβλίο 300 σελίδων. Εκδίδεται για πρώτη φορά.
Περιεχόμενα
1. Η φίμωση των ηττημένων
2. Όταν η Ευρώπη ήταν φασιστική
3. Ο δρόμος προς την εξουσία στα 25 μου χρόνια
4. Η Ευρώπη εκρήγνυται
5. Χίτλερ για χίλια χρόνια
6. Δίπλα από τους Γερμανούς
7. Τα τραμ της Μόσχας
8. H ρωσική κόλαση
9. Ποιος ήταν ο Χίτλερ;
10. Απ’ το Στάλινγκραντ στο Σαν Σεμπαστιάν
11. Οι εξόριστοι
12. Κι αν ο Χίτλερ είχε κερδίσει;
Maurice Barrès Η γη και οι νεκροί
Ο Μπαρρές στο βιβλίο αυτό μιλάει για τη σύνδεση των ανθρώπων με τη γη τους και για τις ψυχές των προγόνων που ζουν μέσα τους. «Την ψυχή σου την έχω μέσα μου εγώ που είμαι ζωντανός και πατριώτης σου», γράφει ο Ίων Δραγούμης στη «Σαμοθράκη» κάνοντας έναν υποθετικό διάλογο με τον νεκρό κοσμοπολίτη Νικόλαο Φαρδύ. Η ιδέα αυτή συναντάται στους ποιητές μας, στον Διονύσιο Σολωμό με τον στίχο «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», αλλά και στους στίχους του Κωστή Παλαμά:
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι. Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ’ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.
Oswald Mosley – Η Κυβέρνηση του αύριο – Φασισμός: Παρελθόν και παρόν
Με το δοκίμιο «Η κυβέρνηση του αύριο» που γράφτηκε το 1955, ο Sir Oswald Mosley αναθεωρεί τον Φασισμό επιχειρώντας να ακολουθήσει την εποχή του. Για τις αναθεωρήσεις του απαντά ως εξής: «Εκείνος που έχει περάσει τη ζωή του χωρίς να αλλάξει κάποια γνώμη δεν έχει μάθει τίποτα, κι εκείνος που έχει περάσει τη ζωή του χωρίς να έχει μάθει τίποτα είναι απλώς ανόητος.»
Στη συνέντευξη που έδωσε στον William Buckley το 1972 ο Mosley απαντά χωρίς φόβο σε όλες τις ερωτήσεις, αναλύει την ιδεολογία του Φασισμού, ασκεί κριτική στα λάθη του φασισμού και επιμένει ότι η Αγγλία δεν έπρεπε να πολεμήσει με τη Γερμανία.
Μεταξύ άλλων δηλώνει ότι δεν υπήρξε καμιά φασιστική χώρα μετά τον πόλεμο. «Είναι ανοησία να πιστεύετε ότι ο Φασισμός ήταν ποτέ ένα συντηρητικό κίνημα ή ένα κίνημα της Δεξιάς», είπε συγκεκριμένα στον Buckley.
Ο Αλέξανδρος Καρράς σε έναν εκτενή πρόλογο εξηγεί γιατί ο Mosley του πέμπτου κύκλου της σειράς «Peaky Blinders» δεν έχει σχέση με την αληθινή προσωπικότητα του Βρετανού πολιτικού.
Oswald Mosley Αύριο θα ζήσουμε
Σε αυτές τις σελίδες, με εξαίρεση το κεφάλαιο πάνω στην Εξωτερική Πολιτική, ο αναγνώστης θα ανακαλύψει μια πολιτική που ταιριάζει στον χαρακτήρα αυτής της χώρας και σε καμία άλλη. Ο συνολικός χαρακτήρας της Βρετανικής Ένωσης είναι μια βρετανική αρχή που ταιριάζει μόνο στη Βρετανία. Είναι αλήθεια ότι η Εθνικοσοσιαλιστική και η Φασιστική πεποίθηση είναι κοινές, με διαφορετική μορφή και μέθοδο, σε όλες τις μεγάλες χώρες του σύγχρονου κόσμου. Αυτό ίσχυε για κάθε μεγάλη πεποίθηση, πολιτική ή θρησκευτική, στη δική της χρονική περίοδο, που γνώρισε ποτέ η χώρα μας. Η μόνη διαφορά πάνω σ’ αυτή την άποψη ανάμεσα στη Βρετανική Ένωση και στα παλιά κόμματα είναι ότι οι δικές μας πεποιθήσεις ανήκουν στον εικοστό αιώνα, ενώ οι δικές τους πεποιθήσεις στο παρελθόν που τις συνέλαβε.
Μια ακόμα μεγαλύτερη όμως διαφορά εμφανίζεται από το γεγονός ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός είναι στην ουσία ένα εθνικό δόγμα που βρίσκει μέσα σε κάθε μεγάλο έθνος έναν χαρακτήρα, μια πολιτική, μια μορφή και μια μέθοδο που ταιριάζει σε κάθε συγκεκριμένη χώρα. Γι’ αυτόν τον λόγο θα βρούμε μια ακόμα μεγαλύτερη απόκλιση στην έκφραση και στη μέθοδο του σύγχρονου Κινήματος μέσα στις διάφορες χώρες από αυτό που υπερίσχυσε στην περίπτωση των διεθνιστικών πεποιθήσεων του παρελθόντος όπως ο Φιλελευθερισμός και ο Σοσιαλισμός, ή ο Συντηρητισμός, τα οποία βρίσκονται υπό διαφορετικές ονομασίες σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Άρα ο αναγνώστης θα βρει μέσα σ’ αυτές τις σελίδες μια πολιτική που γεννήθηκε μόνο από τη Βρετανική έμπνευση, και έναν χαρακτήρα και μια μέθοδο που ταιριάζει μόνο στη Βρετανία.
Richard Wagner (1813-1883) Δοκίμια για την αισθητική της θεωρίας και του έργου του
Στην παρούσα μονογραφία, μέσα από την ανάλυση εννοιών τις οποίες αναπτύσσει ο Ρίχαρντ Βάγκνερ στους ιστορικούς και κοινωνικούς όρους της εποχής του, επιχειρείται η ανάπτυξη μιας κριτικής που έχει ως αντικείμενο τη θεωρία και την πράξη του σπουδαίου αυτού δημιουργού· εμβαθύνοντας στην ενότητα των δύο αυτών συνιστωσών μπορεί κανείς να αντιληφθεί, να ερμηνεύσει και να νοηματοδοτήσει με πληρέστερο τρόπο τα μουσικά δράματά του. Η κύρια διαπίστωση της μονογραφίας είναι ότι οι πολιτικές και αισθητικές θεωρίες που αναπτύσσει ο Βάγκνερ εποικοδομούνται σταδιακά στην τεχνική σύνθεσης της μουσικής του.
Έχοντας ως στόχο την ανάλυση της θεωρίας, όπως και της πράξης, δεν εκλαμβάνονται τα θεωρητικά κείμενα του Βάγκνερ ως δευτερεύοντα σε σχέση με τη μουσική· αντίθετα, τα κείμενα αυτά, όπως και μέρη των μουσικών δραμάτων του, αναλύονται ως ιδεολογικές αφηγήσεις με ρόλους ανεξάρτητους αλλά και αλληλοεπηρεαζόμενους.
Ακολουθώντας αυτές τις ερευνητικές κατευθύνσεις, τεκμηριώνεται η σημαντική θέση ότι η επικοινωνία της μουσικής με ένα εξωμουσικό, ιδεατό “απόλυτο” στα μεταγενέστερα έργα του Βάγκνερ δημιουργεί μια εγελιανή ιστοριογραφία του πνεύματος, με τη μουσική να συμβολίζει τη σταδιακή ανάπτυξη του πνεύματος προς το “απόλυτο”. Ο ρόλος αυτός της μουσικής φαίνεται, όπως πραγματεύεται η συγγραφέας αναλυτικότερα, στις μουσικές φόρμες του Τριστάνου (Tristan und Isolde, 1959) και του τέταρτου μέρους της Τετραλογίας, δηλαδή, του Λυκόφωτος των θεών (Gotterdammerung, 1876).
Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Εισαγωγή
ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ
Η έννοια της “κοινότητας”: μια συγκριτική μελέτη πολιτικών θεμάτων στις θεωρίες των πρώιμων ρομαντικών και του Ρίχαρντ Βάγκνερ
Εισαγωγή
Η έννοια της “κοινότητας” στην πρώιμη εξέλιξη των θεωριών των ρομαντικών και του Βάγκνερ – Το ιστορικοπολιτικό υπόβαθρο
Η ανταπόκριση των ρομαντικών
Η ανταπόκριση του Βάγκνερ
Οι πρώιμοι ρομαντικοί και ο Βάγκνερ
Η έννοια της “κοινότητας” στη μεταγενέστερη ανάπτυξη των θεωριών των ρομαντικών και του Βάγκνερ
Αλλαγές στον γερμανικό πολιτισμό (1840 – 1870)
Η απόκριση του Βάγκνερ
Συμπεράσματα
Η έννοια του κράτους – Οι έννοιες της “κοινότητας” και της “αγάπης” στις θεωρίες των πρώιμων ρομαντικών, του Φόιερμπαχ και του Βάγκνερ
Η έννοια του κράτους
Οι έννοιες της “κοινότητας” και της “αγάπης”
Για την εναλλαγή των ρόλων της τέχνης και της θρησκείας στις μεταγενέστερες θεωρίες των πρώιμων ρομαντικών και του Βάγκνερ
Επίλογος
Οι ρόλοι της μουσικής και της ποίησης μέσα από τις εξελισσόμενες θεωρίες του Ρίχαρντ Βάγκνερ
Εισαγωγή
Η ιδέα της “ανάμνησης” (Erinnerung): ο θάνατος που “εξαναγκάζει” το Πνεύμα να απορροφηθεί στον εαυτό του
Οι έννοιες της “άρνησης” και της “αλήθειας” του Χέγκελ
Η έννοια της “άρνησης” και η θεωρία των αντιθέτων του Βάγκνερ
Η μουσική του Βάγκνερ ως μέσο έκφρασης της “αλήθειας”
Η έννοια της “οργανικής ανάπτυξης” στη θεωρία του “ολικού έργου τέχνης” (Gesamtkunstwerk)
ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο “θάνατος” στη μουσική του Βάγκνερ: η σκηνή “Liebestod” στο έργο Τριστάνος και Ιζόλδη
Εισαγωγή
Ο “θάνατος” μέσα από τη μουσική του Βάγκνερ: η σκηνή “Liebestod” του Τριστάνου και Ιζόλδης
Μουσικό στιλ ως πολιτική έκφραση στο μεταγενέστερο έργο του με παράδειγμα την Τετραλογία
Εισαγωγή
Η κοινότητα των Γκιμπιχούνγκεν στην Τετραλογία
Ο ιδεογραφικός ρόλος της φωνής στο μουσικό δράμα: τα παραδείγματα των φωνών της Γκουτρούνε και της Μπρουνχίλντε στο Λυκόφος των θεών της Τετραλογίας
Επίλογος
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ελληνόγλωσση
Ξενόγλωσση
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
Robert Brasillach Ο Léon Degrelle και το μέλλον του «REX»
Περιέχει άρθρο της Σίτσας Καραϊσκάκη με τίτλο «Το ξύπνημα της Βελγικής Νεολαίας»
Η παρούσα έκδοση προσφέρει πολύτιμη γνώση για την πολιτική και ιδεολογική σκέψη του Léon Degrelle. Μέσα από τα όσα διηγείται ο Γάλλος διανοούμενος, Robert Brasillach, για τις συναντήσεις του και τους διαλόγους με τον Βέλγο αγωνιστή, ξεδιπλώνεται η πολιτική όσφρηση, οι καινοτόμες ιδέες και η δράση ενός χαρισματικού ιδεαλιστή, από τους μεγαλύτερους που γνώρισε η Ευρώπη του Μεσοπολέμου.
Ο Léon Degrelle αποκαλύπτεται, μέσω της πένας του εκπληκτικού Γάλλου λογοτέχνη, κριτικού και δημοσιογράφου, από την παιδική του ηλικία, την οποία διηγείται με νοσταλγία, ως και τον καιρό του πολιτικού του αγώνα. Με τον ρομαντικό τρόπο γραφής του, ο Brasillach, κάνει τη ζωή του Βέλγου πολιτικού να μοιάζει με μυθιστόρημα. Στο παρόν έργο περιλαμβάνονται επίσης άρθρα του Brasillach στη στήλη «Lettres à une provinciale» της εφημερίδας «Je suis partout», τα οποία αφορούν τον Léon Degrelle και τις πολιτικές του ενέργειες.
Ο Βαλλόνος δήλωνε στον Brasillach, «φυσικά όλοι έχουμε διαβάσει τον Charles Maurras». Ο Γάλλος λογοτέχνης γράφει ότι ο Degrelle μέσα στα δάση της Βαλλονίας μελέτησε και έγινε ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών του αρχηγού της Action Francaise, όπου μέσα από αυτές βρήκε νόμους και κανόνες της ζωής, οι οποίοι ήταν απολύτως συμβατοί με τη λογική του και τις πεποιθήσεις του παρελθόντος του. Ο Brasillach σε μια σειρά διαλέξεων με τον τίτλο «Θα γίνει η Ευρώπη φασιστική;», το 1937, υποστήριξε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν ένας όρος, τον οποίο πρώτος επινόησε ο Charles Maurras και όχι ο Χίτλερ. Το κίνημα του Maurras αποτελούσε αναμφισβήτητα τη βασικότερη πηγή του πνεύματος του πρωτοφασισμού για τη Γαλλία, κάτι που υποστήριζε ο ίδιος ο Brasillach. Μια ιστορική πραγματικότητα είναι ότι ο Charles Maurras και ο Maurice Barrès αποτελούν τους πρωτοφασίστες της Γαλλίας και της Ευρώπης, καθώς πολλές από τις ιδέες τους ενσαρκώθηκαν από τον Μουσολίνι στην Ιταλία με το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Από το κλίμα της εποχής επηρεάστηκε κι ο Ίων Δραγούμης, καθώς παρακολουθούσε τις εξελίξεις στη Γαλλία, μελετούσε τον γαλλικό Τύπο και είχε φιλική σχέση με τον Barrès, του οποίου τα βιβλία διάβαζε. Οι ιδέες λοιπόν που εμφανίζονταν στη Γαλλία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταφέρθηκαν και στην Ελλάδα μέσω του Δραγούμη. Ομοίως με τον Έλληνα πολιτικό και διανοητή, ο Degrelle εκφράζει την επιθυμία του για τη δημιουργία κοινοτήτων βρίσκοντας σε αυτές τον πραγματικό πατριωτισμό. Ο Brasillach αποκηρύττει την δουλοπρεπή μίμηση ενός ξένου εθνικισμού κι ο Degrelle τη βία και την παραστρατιωτική εμφάνιση ενός κινήματος. Ο Βαλλόνος ηγέτης, δημιουργός ενός βελγικού φασισμού, διδάσκει με τη δράση του ότι η επιτυχία έρχεται μόνο με τη σιδηρά θέληση, την πίστη και την ακούραστη εργασία.
Για πρώτη φορά δίνεται η δυνατότητα στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό να γνωρίσει τον Léon Degrelle, όχι ως αξιωματικό των Waffen–SS, αλλά ως αρχηγό ενός κινήματος που αναστάτωσε το Βέλγιο και τον έφερε σε ηλικία 30 ετών στο Κοινοβούλιο. Το πως ξεκίνησε η πορεία του αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, θα το δεις ταξιδεύοντας στο 1936 μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού. Κι ειλικρινά, είναι ένα πανέμορφο ταξίδι χάρη στον Brasillach!
Vladimir Putin – Πως Βλέπω τον σημερινό κόσμο
Με αφορμή την 18η ετήσια Σύνοδο της Λέσχης Βαλντάι (18–21.10.2021), με θέμα: «Οι Παγκόσμιες Ανακατατάξεις στον 21ο αιώνα: Το Άτομο, οι Αξίες και το Κράτος», και τη συνάντηση του Βλαντίμιρ Πούτιν με τα μέλη και τους προσκεκλημένους, ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας εκφώνησε μια βαρυσήμαντη ομιλία. Μέσα από αυτήν, αλλά και τις ερωταπαντήσεις που επακολούθησαν, με τον περιεκτικό και ουσιαστικό λόγο του, ξεδιπλώνονται οι σκέψεις του και αναδεικνύεται η διεισδυτική και αναλυτική οπτική του θεώρηση, επιτρέποντας στον αναγνώστη να γνωρίσει τις απόψεις του για τον σημερινό κόσμο. Η θεματολογία της Συνάντησης έδωσε την ευκαιρία να διατυπωθούν οι αντιλήψεις του Προέδρου Πούτιν, αναφορικά με πλήθος ζητημάτων, που απαιτούν μια φιλοσοφική προσέγγιση, μια ευαισθησία και ένα υψηλό επίπεδο αισθητικής και κριτικής σκέψης. Ζητήματα, που είτε έχουν προκλητικά αποσυρθεί από τον δημόσιο διάλογο, είτε έχουν παγιωθεί εντέχνως παραποιημένα, αλλά συνδέονται άμεσα με την ανθρώπινη ύπαρξη και την ποιότητα ζωής, την ηθική και πνευματική εξέλιξη της κοινωνίας, ανασύρονται με γλαφυρό τρόπο και ανθρωπιά, για να αποτελέσουν αντικείμενο προβληματισμού και οραματισμού. Με έντιμη ευθύτητα και απλότητα ανάγονται στη πολιτική τους διάσταση, παρασύροντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη στην ουσία των προβλημάτων της καθημερινής πραγματικότητας. Το σπάνιο αυτό υλικό, με τη σφραγίδα της αποκτημένης με έμπρακτο και αποτελεσματικό έργο εμπειρίας, αναδεικνύεται σε έναν λόγο – αντίλογο στη σημερινή στείρα, γενικόλογη πολιτικολογία, τη δημαγωγία και την επαναλαμβανόμενη φλυαρία των «αναλύσεων». Αποτελώντας επίσης αυθεντικό ενημερωτικό υλικό για το ρόλο που κατέκτησε και διαδραματίζει η Ρωσική Ομοσπονδία, μια υπερδύναμη στο σύγχρονο πολυπολικό κόσμο, συνιστά έναυσμα για προβληματισμό και οραματισμό, με την ελπίδα ότι η απειλητική δυστοπία δεν είναι μονόδρομος, γιατί μπορεί πράγματι να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα.
Αγαθαγγέλου Αποκαλύψεις περί του τέλους της Τουρκίας και του μέλλοντος του Ελληνισμού
«Ἡ Ἑλλάς θὰ γίνει ἐκ νέου ἀπὸ τοὺς τούρκους θέατρον ληστειῶν καὶ καταστροφῶν. Οἱ Κυβερνῆται καὶ ὁ λαὸς θὰ εὑρεθῶσιν ἐν στενοχωρίᾳ. Ὁ ἐχθρός θὰ προχωρήσει μέχρι τῶν Ἑξαμηλίων. Ἀλλ’ ἔπειτα λαὸς τις ἀνατολικὸς θὰ ἔλθῃ πρὸς βοήθειαν τῶν Ἑλλήνων οἵτινες συνερχόμενοι εἰς ἑαυτοὺς ἐκ τῆς ταραχῆς τῆς εἰσβολῆς θὰ ἐξέλθουν πανστρατιᾷ καὶ θὰ ἐκδιώξουν τοὺς τούρκους, ὄχι μόνον ἐκ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ἐξ’ ὅλης τῆς Εὐρώπης, οἵτινες τοῦρκοι εὑρίσκουσιν ἄσυλον μόνον εἰς Μέκκαν (Κόκκινην Μηλιάν). Ἡ δὲ Κωνσταντινούπολις γίνεται ἐκ νέου πρωτεύουσα τοῦ Ἑλληνισμοῦ.»
Ἀγαθάγγελος
«Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ προφητεῖες τοῦ Ἀγαθαγγέλου ἔγιναν τὸ ἀγαπημένο ἀνάγνωσμα τοῦ ὑποδούλου γένους καὶ συχνὰ ἀγράμματοι ἄνθρωποι τὶς μάθαιναν ἀπὸ στήθους καὶ τὶς ἀπήγγειλαν. Ὑπῆρξαν κείμενα, τὰ ὁποῖα γιὰ πολλὲς δεκαετίες ἔριξαν φῶς ἐλπίδας στὸ ζόφο τῆς τουρκοκρατίας.»
Κωνσταντίνος Τσοπάνης
