Μια γυναίκα στο παράθυρό της
Στο μυθιστόρημα του Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ «Μια γυναίκα στο παράθυρο της” (εκδόσεις Καστανιώτη), ο Ντριέ λα Ροσέλ βάζει τους ήρωες του να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, να μιλήσουν για αυτήν, να φτάσουν ως τους Δελφούς. Σε έναν από τους ήρωες του θα βάλει να πει «Τι όμορφος που είναι αυτός ο τόπος”. Στον κεντρικό του ήρωα, που είναι ένας κομμουνιστής, θα βάλει την απέχθειά του για την ομορφιά του Παρθενώνα και για την Ελλάδα, λέγοντας: «θα ήταν τρομερή διαστροφή να αγαπά κάποιος μια νεκρή, έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν ο Παρθενώνας, όπως και όλες οι εκκλησίες της Δύσης, είναι μια μούμια ταριχευμένη από τον χρόνο…” για να του απαντήσει η Μαργκό ”εγώ νιώθω μια απίστευτη ζωή όταν είμαι στην Ακρόπολη”. Τον μηδενιστή κομμουνιστή, θα βάλει στην θέση του ο Μαλφός με τα εξής απλά λόγια:
«Δεν ξέρω τι κάνουν στην Ρωσία, αλλά ποτέ κανείς δεν θα κάνει, ούτε εκεί, ούτε πουθενά, τίποτα τόσο ωραίο όσο ο Παρθενώνας»
«Νιώθετε την ομορφιά του Παρθενώνα, αλλά οι άνθρωποι που έχτισαν τον Παρθενώνα δεν νοιάζονταν για την ομορφιά του, έχτιζαν μονάχα το σπίτι που χρειάζονταν για να στεγάσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, τη θεά τους και τους θησαυρούς τους, την ιδέα που τους επέτρεπε να εξηγούν τη ζωή και άρα να ζουν, καθώς και τα μέσα που διέθεταν για να ζήσουν. Ο Παρθενώνας μπορεί να μου διδάξει ένα μόνο πράγμα: να του στρέψω τα νώτα μου για να προσπαθήσω να κάνω κάτι εξίσου δυνατό»
«Είμαστε ξέπνοοι, δεν θα γεννήσουμε πια τίποτα με την μορφή που γνωρίζουμε, η δύναμη της δημιουργίας θα επιστρέψει μετά από τρομερές αποσυνθέσεις. Ενώ όμως το ποτάμι του πολιτισμού μας ετοιμάζεται να χυθεί στην θάλασσα όπου τα πάντα πνίγονται, σχίζοντας μεμιάς τον επαναλαμβανόμενο κύκλο των εξατμίσεων, των νεφών και των βροχών, η φαντασία μας ξαναβουτάει στις πηγές απ’ όπου θα βγει το καινούριο ποτάμι. Πλανιέμαι γύρω από τις αβύσσους γιατί ξέρω πως μέσα εκεί ξαναπέφτω και πως εκεί θα ξαναβγώ. Είμαι το Πνεύμα το αεί ζων»
Νέα ζωή
Αυτό το βιβλιαράκι (ακριβώς έτσι, libello, το ονομάζει ο δημιουργός του) είναι ένα μικτό έργο που ενώνει πεζό λόγο και ποιητικές συνθέσεις. Περιέχει μια ιδανική βιογραφία της νεανικής ηλικίας του ποιητή, σφραγισμένη από τον έρωτα για τη Βεατρίκη και στολισμένη με τις ρίμες που αφιέρωσε στην «ευγενικότατη». Όταν ο Δάντης γράφει αυτές τις γραμμές είναι περίπου είκοσι οχτώ χρονών και η Βεατρίκη έχει πεθάνει τρία χρόνια πριν. Αν και η χειρονομία του έχει κάτι από το ύφος ενός αποχαιρετισμού, ταυτόχρονα αναγγέλλει το ώριμο έργο του, το «ιερό ποίημα». Η «Vita Nuova» θεωρήθηκε πάντα πρελούδιο της «Κωμωδίας».
Ο ίσκιος πάνω από το Ίνσμουθ
Το απομονωμένο λιμάνι του Ίνσμουθ κρύβει ένα αποτρόπαιο μυστικό, που οι αλλόκοτοι στην όψη κάτοικοί του προσπαθούν να διαφυλάξουν με κάδε τρόπο. Από τα μισοερειπωμένα σπίτια τρομακτικοί θόρυβοι αντηχούν και στον Ύφαλο του Διαβόλου χορεύουν παράξενα όντα. “Ο Ίσκιος του Ίνσμουθ”, μια εισαγωγή στην περίφημη Μυθολογία Κθούλου, είναι από τις καλύτερες νουβέλες του Χ.Φ. Λάβκραφτ και αποτέλεσε το σκηνικό για πολλά έργα συγγραφέων Τρόμου μα και για σενάρια ταινιών.
Μαζί, θα διαβάσετε τα διηγήματα: “Ο Βάλτος του Φεγγαριού”, όπου σε κάποιο ιρλανδικό πύργο αναμειγνύονται ο τρόμος και η ελληνική μυθολογία, “Το Κυνηγόσκυλο”, όπου κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του το αποτρόπαιο “Νεκρονομικόν”, το “Φυλακισμένος με τους Φαραώ”, μια αποπνικτική ιστορία φρίκης που είχε γράψει ο Λάβκραφτ για λογαριασμό του διάσημου μάγου Χουντίνι και, τέλος, ο “Ίβιδος”, ένα από τα ελάχιστα σατιρικά διηγήματα φαντασίας που έγραψε ο συγγραφέας.
Περιεχόμενα
Ο Ίσκιος του Ίνσμουθ (The Shadow Over Innsmouth, 1931)
Ο Βάλτος του Φεγγαριού (The Moon Bog, 1921)
Το Κυνηγόσκυλο (The Hound, 1922)
Φυλακισμένος με τους Φαραώ (Imprisoned with the Pharaohs, 1924)
Ίβιδος (Ibid, 1927)
Ο Κόμης Μόντε Κρίστο
Το κλασικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά Ο κόμης Μόντε Κρίστο γράφτηκε όταν ο συγγραφέας πέρασε κάποτε από το ομώνυμο νησί της Μεσογείου, δίπλα στην Κορσική, και γοητεύθηκε από την άγρια ομορφιά του. Ο ήρωας της ιστορίας, ο νεαρός Εντμόν Νταντές, θύμα πλεκτάνης των ανταγωνιστών του, περνάει περίπου δεκαπέντε χρόνια φυλακισμένος στο φρούριο του Ιφ, αλλά κατορθώνει τελικά να αποδράσει και βρίσκει έναν αμύθητο θησαυρό στο νησί Μόντε Κρίστο, όπως του είχε εκμυστηρευθεί ένας συγκρατούμενός του, ο αβάς Φαρία, ο οποίος πέθανε μέσα στη φυλακή. Έχοντας χάσει στο μεταξύ τον ηλικιωμένο πατέρα του, βάζει σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί αυτούς που τον έβλαψαν, καταστρώνει ένα εξαιρετικό σχέδιο βασιζόμενος στα χρήματα που διαθέτει, μαθαίνει λεπτομέρειες από τη σκευωρία εναντίον του, πλησιάζει τους ανθρώπους που τον καταδίκασαν (αγνώριστος πλέον) και τους οδηγεί στην εξαθλίωση, στην αυτοκτονία και στην τρέλα.
Ο λύκος της στέπας
Οι συναρπαστικές όσο και ιδιότυπες σημειώσεις του Χάρρυ Χάλλερ, εκείνου που συχνά αυτοαποκαλούνταν «Λύκος της στέπας». Ο Χάλλερ, παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο εποχές, βιώνει ως προσωπική αγωνία όλες τις αμφιβολίες της ανθρώπινης μοίρας στην κορύφωσή τους.
Ο Μαρσελλίνο συναντά τον Χριστό
Σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Τσοπάνη Δρος Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκειών
Ἡ νουβέλα «Marcelino, Pan y Vino» ἡ ὁποία γράφτηκε τὸ 1952 ἀπὸ τὸν Ἱσπανὸ συγγραφέα José María Sánchez-Silva, βασίζεται σὲ ἕναν μεσαιωνικὸ ἱσπανικὸ θρῦλο καὶ ἀφηγεῖται τὴν ἱστορία ἑνὸς ὀρφανοῦ ἀγοριοῦ ποὺ συνάντησε τόν Θεό. Ἡ ἱστορία τοῦ Μαρσελλίνο δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕναν ὕμνο στὴν παιδικὴ ἀθωότητα. Μέσα ἀπὸ τίς σελίδες της ὁ συγγραφέας παρουσιάζει τὴν ἄδολη πίστη ποὺ κάνει τὴ ζωὴ ἐνδιαφέρουσα, ἀπρόβλεπτη καὶ γεμάτη χαρά, μιὰ ζωὴ στὴν ὁποία ἡ πραγματικότητα εἶναι ἕνα διαρκὲς θαῦμα. Στὴν ἱστορία τοῦ Μαρσελλίνο ψηλαφεῖται ἀνάγλυφα μιὰ πανάρχαια ἀλήθεια ποὺ διδάσκει ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔσβησε ποτὲ τὴ δίψα της στὴν πηγὴ τῆς Λογικῆς καὶ τῆς Φιλοσοφίας ἀλλὰ σὲ ἐκείνην τῆς Μεταφυσικῆς. Γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος χρειάζεται τὴν ἁγιότητα.
Ο μαύρος λίθος
Ο φον Τζανζ πέρασε ολόκληρη τη ζωή του (1795 – 1840) ερευνώντας απαγορευμένα θέματα. Ταξίδεψε απανταχού της γης, κατάφερε να διεισδύσει σ’ ένα σωρό μυστικές αδελφότητες και μελέτησε από το πρωτότυπο αναρίθμητα βιβλία εσωτερισμού, ελάχιστα γνωστά στο πλατύ κοινό, καθώς και παρόμοιας θεματολογίας χειρόγραφα.
Στα κεφάλαια της Μαύρης Βίβλου, τα οποία απ’ τη μια χαρακτηρίζονται από εντυπωσιακή αφηγηματική διαύγεια και απ’ την άλλη από σκοτεινή αμφιλογία, υπάρχουν αναφορές και υπαινιγμοί που μπορούν να παγώσουν το αίμα στις φλέβες σου. Διαβάζοντας κανείς αυτά που ο φον Τζανζ τόλμησε να γράψει, αναρωτιέται για όλα εκείνα που δεν τόλμησε να αποκαλύψει. Ποια σκοτεινά θέματα να πραγματευόταν άραγε στις πυκνογραμμένες εκείνες σελίδες του αδημοσίευτου πρωτοτύπου, πάνω στο οποίο δούλευε ακατάπαυστα επί μήνες προτού πεθάνει, και οι οποίες βρέθηκαν σκισμένες και διασκορπισμένες στο πάτωμα της κλειδαμπαρωμένης κάμαρας όπου βρέθηκε νεκρός, με το λαιμό του γεμάτο νυχιές;
Δε θα το μάθει ποτέ κανείς, μιας και ο επιστήθιος φίλος του συγγραφέα, ο Γάλλος Αλέξις Λαντό, αφού ξόδεψε μια ολόκληρη νύχτα ενώνοντας τα κομμάτια και διαβάζοντας όσα ήταν γραμμένα εκεί, στο τέλος τους έβαλε φωτιά και τα έκανε όλα στάχτη, κι έπειτα έκοψε κι ο ίδιος το λαιμό του μ’ ένα ξυράφι.”
11 από τα καλύτερα διηγήματα φαντασίας του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, έργα διαφορετικά μεταξύ τους ως προς το ύφος και τη θεματολογία, μα με κοινό χαρακτηριστικό τις σκοτεινές αναφορές στη Μυθολογία Κθούλου. Μια ανθολογία απαραίτητη σε κάθε λάτρη των Λαβκραφτικών τρόμων.
Περιεχόμενα
Ο Μαύρος Λίθος
Μη μου σκάψεις τάφο
Οι άνθρωποι του σκότους
Το αββαείο
Τα παιδιά της νύχτας
Η πόρτα στον κόσμο
Η φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ
Το πλάσμα με τις οπλές
Οι μικροί άνθρωποι
Το πράγμα στη στέγη
Σκουλήκια της γης
Ο τελευταίος Ευρωπαίος
Από τη στιγμή που για πρώτη φορά αφυπνίστηκα (…) η ηθική μου αντίδραση σε κάθε μεγάλο πολιτικό γεγονός ήρθε πάντα ενστικτώδικα και χωρίς την παραμικρή προσπάθεια εκ μέρους μου. Οι κρίσεις μου δεν ταλαντεύτηκαν ποτέ. Μια και είμαι εντελώς απολιτικός άνθρωπος, ξαφνιάστηκα κι ο ίδιος πολλές φορές από τη σταθερότητα των αντιδράσεών μου και συχνά απόρησα για τις πηγές αυτού του ηθικού ένστικτου, για τους δασκάλους και τους καθοδηγητές που (…) με βοήθησαν ώστε να είμαι πάντα σίγουρος για την κρίση μου και μου πρόσφεραν μια ασυνήθιστη δύναμη αντίστασης στις μαζικές ψυχώσεις και στις κάθε είδους ψυχολογικές επιδημίες. Ο άνθρωπος πρέπει να υπερασπίζεται αυτά που δίδαξε κι έγραψε και, μετά από βασανιστική μελέτη του ερωτήματος, πρέπει να πω: τρεις ισχυρές επιρροές (…) μ’ έκαναν αυτό που είμαι. Είναι ο χριστιανισμός και η πλήρης έλλειψη σωβινιστικού πνεύματος στο σπίτι που μεγάλωσα, η μελέτη των μεγάλων Κινέζων στοχαστών, και τελευταίο αλλά όχι έσχατο το έργο του μοναδικού ιστορικού που μελέτησα με εμπιστοσύνη και σεβασμό: του Γιάκομπ Μπούρκχαρντ.
Ο Φάουστ του Γκαίτε
[…] Ο Φάουστ του Γκαίτε ανήκει στα έργα που έχουν απόλυτη καλλιτεχνική αξία. Εσωτερικός και εξωτερικός κόσμος συγχωνεύονται μέσα του και πλαστουργούνται σε ποιητική ενότητα που εκφράζει τον ανώτατο βαθμό αυτοσυνειδησίας του νεωτέρου Ευρωπαίου. Όση πρωτοτυπία και αν έχη η γερμανική φιλοσοφία και μεταφυσική και όσο και αν επηρέασε τη σύγχρονη πνευματική ζωή της λοιπής Ευρώπης, όμως δεν είναι αυτή που επεσφράγισε το είδος του γερμανικού πνεύματος, αλλά η ποίηση του Γκαίτε και ιδιαίτερα ο Φάουστ, με τον οποίον ο ποιητής διεκδικεί την ισοτιμία με άλλα μεγάλα ποιητικά πνεύματα. Αν αφήσωμε κατά μέρος τον Σαίξπηρ (1564-1616), που με το ανάστημά του κανείς από τους νεώτερους δεν μπορεί να συγκριθή, τότε ο Γκαίτε (1749-1832) παραμένει ο ποιητής της νεώτερης εποχής. Μέσα του ολοκληρώνεται ο τραγικός άνθρωπος, ο οποίος εγεννήθηκε με την Αναγέννηση και την Μεταρρύθμιση. […]
Περιεχόμενα
Αφιέρωση
Πρόλογος
Εισαγωγή
1. Ο μύθος του Φάουστ
2. Η σκιαγραφία της ζωής και του έργου του ποιητού
3. Η αφιέρωση και ο πρόλογος στο θέατρο
4. Ο πρόλογος στον ουρανό
5. Ο πρώτος μονόλογος του Φάουστ
6. Ο Φάουστ και ο Βάγκνερ
7. Ο δεύτερος μονόλογος του Φάουστ
8. Ο περίπατος του Φάουστ και του Βάγκνερ την ημέρα της Λαμπρής
9. Η πρώτη συνάντηση του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή
10. Η δεύτερη συνάντηση του Φάουστ με τον Μεφιστοφελή
11. Το επεισόδιο με τον φοιτητή
12. Το υπόγειο του Άουερμαχ στη Λειψία
13. Το μαγειρείο της Στρίγγλας
14. Το πρώτο μέρος της τραγωδίας της Μαργαρίτας
15. Δάσος και σπηλιά. Ο Φάουστ στην ερημιά
16. Το δεύτερο μέρος της τραγωδίας της Μαργαρίτας
17. Η νύχτα της Βαλπούργης
18. Το όνειρο της νύχτας της Βαλπούργης
19. Το τρίτο μέρος της τραγωδίας της Μαργαρίτας
20. Γενικός χαρακτηρισμός του Φάουστ
Ευρετήριο κυρίων ονομάτων
Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη
Ο θάνατος μιας πρώην ελληνικής γειτονιάς και των ανθρώπων της, στον καιρό της πολυπολιτισμικότητας και της ισλαμοποίησης
Δεκατρείς αληθινές ιστορίες, οι οποίες διαδραματίστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν μιας ελληνικής συνοικίας, της συνοικίας Γκύζη. Ιστορίες που όλες μαζί συνθέτουν το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας. Ιστορίες σκληρές, πολυπολιτισμική σύγχυση, ανηθικότητα, παρακμή, ταπείνωση, εξαθλίωση και αθυροστομίες, αποτελούν τη μία όψη των ιστοριών αυτών.
Από την άλλη όμως, μέσα στο χάος και τον τρόμο για το πόσο γρήγορα άλλαξε η ζωή στη συνοικία του Γκύζη, αναδύονται η ανθρωπιά, το φιλότιμο, ο ρομαντισμός, οι αναμνήσεις μιας εποχής, όπου οι Έλληνες κάτοικοι ζούσαν αμέριμνοι τη ζωή τους, είχαν τα μαγαζιά τους και έχτιζαν τα όνειρά τους ατενίζοντας το μέλλον.
Το μέλλον δεν υπάρχει πια, η ελπίδα έχει χαθεί και μαζί με αυτήν σχεδόν έχουν χαθεί κι οι Έλληνες.
Ο Χριστός αντικαθίσταται απ’ τον Μωάμεθ. Η δέκατη τέταρτη ιστορία όμως έρχεται από το μέλλον. Ξέρουμε ότι θα έρθει, δε γνωρίζουμε όμως σίγουρα αν τότε θα εμφανιστούν και οι «Ελευθερωτές».
Αλέξανδρος Καρράς