Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη φιλοσοφία του δικαίου και της πολιτείας
Η διατριβή αυτή του πολύγλωσσου Νίκου Καζαντζάκη αποτελεί ένα άρτιο και εμβριθές, επιστημονικά τεκμηριωμένο, φιλοσοφικό δοκίμιο, χωρίς να του λείπει το λυρικό στοιχείο, με τη δυναμική, εναργή και επιγραμματική γραφή ενός ικανού φιλοσόφου συγγραφέως, γνώστη του θέματος και απαράμιλλου χειριστού της γλώσσας, καθαρεύουσας και δημοτικής, της καθαρεύουσας στην προκειμένη περίπτωση. Παραδέχεται και τιμά τον Νίτσε ο Καζαντζάκης. Αλλά όχι σε όλα και πάντοτε. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Περιεχόμενα
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ι ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
ΙΙ (ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ)
ΙΙΙ 1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
2. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
3. Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ
IV ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΗΘΙΚΗ – ΔΙΚΑΙΟΝ
V ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
VI ΘΕΤΙΚΟΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ
Οδηγός για μια ευτυχισμένη ζωή
Ο ”Οδηγός για μια ευτυχισμένη ζωή” δημοσιεύθηκε το 1806 και αιφνιδίασε το κοινό, καθώς το όνομα του Φίχτε είχε παλαιότερα συνδεθεί με την «έριδα για την αθεΐα», όταν ο φιλόσοφος κατηγορήθηκε ότι μετέτρεπε τον Θεό σε απλό αξίωμα του Λόγου. Ο Φίχτε, ωστόσο, αναζητούσε πάντοτε τον ζώντα Θεό, αν και χρειάστηκε αρκετά χρόνια μέχρι να αποκτήσει τον εννοιολογικό εξοπλισμό για να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία της ευτυχισμένης ζωής. Το παρόν έργο, αποκορύφωμα της εκλαϊκευμένης διδασκαλίας του, με την οποία ευελπιστούμε ότι το κοινό θα κατανοούσε όσα δεν κατανόησε με την Επιστημολογία του, εκθέτει την αντίληψή του για την ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, από την οποία εξαρτάται και η ευτυχία του. Ο Φίχτε διεξέρχεται πέντε δυνατές στάσεις ζωής, που κορυφώνονται στον θεωρητικό-φιλοσοφικό βίο, και καταδεικνύει τη σημασία των απόψεών του για τον πρακτικό βίο του ανθρώπου. Η επίδραση του έργου αυτού δεν περιορίστηκε στην εποχή του, αλλά επεκτάθηκε και στους επόμενους δύο αιώνες.
Οι αποσιωπημένες ιδέες του Νίτσε – Γιατί δεν ήταν προάγγελος του Χιτλερισμού
Θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος που θεωρούσε τον εαυτό του «ελεύθερο πνεύμα» να είναι δογματικός ή οπαδός θρησκειών και πολιτικών ιδεών που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου κι οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Όλες τις απαντήσεις τις έδωσε ο ίδιος πολύ πριν συμβούν όλα αυτά τα γεγονότα. Θα τις βρείτε σε αυτό το μικρό ανά χείρας βιβλίο με αυτούσια αποσπάσματα από όλο του το συγγραφικό έργο.
Οι ατέλειες της νόησης και η μεγαλοφυΐα
“Η αυτοσυνείδησή μας δεν έχει για μορφή τον χώρο παρά μόνο τον χρόνο, γι’ αυτό η σκέψη μας δεν προχωράει προς τρεις διαστάσεις, όπως η παρατήρησή μας, παρά μόνο προς μία, δηλαδή σε μια γραμμή χωρίς πλάτος και βάθος”. Έτσι αρχίζει ο Σοπενχάουερ το κείμενό του “Οι ουσιαστικές ατέλειες της νόησης”, και σε αυτό βλέπει την ουσιαστικότερη ατέλειά της. Η νόηση επεξεργάζεται κάτι με τη σειρά, και, για να ασχοληθεί με το ένα, πρέπει να αφήσει τα άλλα απέξω. Η μια σκέψη φέρνει την άλλη. Κάτι που τώρα μας απασχολεί, πρέπει σύντομα να δώσει τη θέση του σε κάτι άλλο, και, αν δεν είναι ιδιαίτερης ζωτικής σημασίας, μπορεί να μην το ξαναβρούμε ποτέ. Σε αυτή την ατέλεια βασίζεται συχνά ο κερματισμός της πορείας της σκέψης μας και η αναπόφευκτη διασκόρπισή της. Από τη μορφή του χρόνου και της απλής διάστασης της σειράς των παραστάσεων, με βάση την οποία η νόηση, για να αντιληφθεί ένα, πρέπει να αφήσει όλα τα άλλα να φύγουν, επακολουθεί, όπως ο κερματισμός της, επίσης και η λησμοσύνη της.
Στο κείμενό του “Περί μεγαλοφυΐας” βλέπει τη μεγαλοφυΐα σαν μια “αφύσικη” κατάσταση, σαν μια νόηση η οποία δεν έμεινε πιστή στον φυσικό της προορισμό, ο οποίος είναι να συλλαμβάνει τις σχέσεις των πραγμάτων προς τη βούληση. Η νόηση του κανονικού ανθρώπου υποκινείται από τη βούληση και είναι στραμμένη στην εξυπηρέτηση των υποκειμενικών σκοπών του ατόμου η μεγαλοφυΐα, αντίθετα, συνίσταται σε μια υπερέχουσα νόηση, η οποία έχει αποκοπεί από τη βούληση και προσπαθεί με δική της ενέργεια να κατανοήσει τον αντικειμενικό κόσμο, δίχως ατομικό σκοπό, άσκοπα, μια αντιληπτική ικανότητα, δηλαδή, σημαντικά πιο εξελιγμένη από ό,τι απαιτεί η υπηρεσία στη βούληση, η οποία αποτελεί τον φυσικό προορισμό της νόησης. Διαφοροποιείται επίσης η μεγαλοφυΐα από το ταλέντο, και εξετάζονται και οι άλλες διάφορες διαβαθμίσεις της ευφυΐας.
Παγανιστικός ιμπεριαλισμός
Το βιβλίο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα Ιταλικά το 1928 με τον τίτλο «Imperialismo pagano». Ο Evola καταδικάζει όλες τις σύγχρονες έννοιες και ιδέες που επικρατούν στην Ευρώπη και υπερασπίζεται, προτείνει και υποστηρίζει ένα Imperium βασισμένο στην Παράδοση. Μιλάει υπέρ της Αριστοκρατίας και εναντιώνεται στους πληβείους. Νοσταλγεί την ιεραρχία ενάντια στην ισότητα. Ο Ηγέτης είναι το Κράτος! Η πολιτική και η θρησκεία είναι αχώριστες. Κρίνει κι ερμηνεύει τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Περιφρονεί την άποψη του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού για την εξύψωση της εργασίας. Αρνείται κάθε έννοια δημοκρατίας και θεωρεί καρκίνο τον κοινοβουλευτισμό. Επίσης,απορρίπτει τον εθνικισμό, τον σοσιαλισμό, τον φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό.Εναντιώνεται στον φυλετισμό θεωρώντάς τον υλιστικό και στενόμυαλη θεωρία, καθώς ο άνθρωπος δεν είναι ένα ζώο όπως όλα τα άλλα που η φυλή, με τη στενή βιολογική έννοια, είναι το παν για αυτά. Στέκεται απέναντι στον Νεοπαγανισμό διότι, σύμφωνα με τον ίδιο πάντα, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από απομίμηση της παρακμής της προχριστιανικής εποχής. Ένα βιβλίο αναθεωρητικό, το οποίο πρέπει να θυμόμαστε ότι γράφτηκε την εποχή που ο Μουσολίνι βρισκόταν στην εξουσία ήδη έξι χρόνια.
Περιεχόμενα
Εμείς οι Αντιευρωπαίοι
Το Νέο Σύμβολο
Η Αρχέγονη Νορδική και Ηλιακή Παράδοση
Εμείς, οι Παγανιστές Ιμπεριαλιστές
Οι Απαραίτητες Συνθήκες για την Αυτοκρατορία
Η Προτεσταντική Απόκλιση και η Αντιμεταρρύθμισή μας
Θέληση για Ιεραρχία
Το Δημοκρατικό Σφάλμα
Ιεραρχία με Βάση την Ισχύ Η Κατάκτηση του Κράτους
Το Ανέφικτο της Δημοκρατικής Αυτοδιοίκησης
Αντιχεγκελιανισμός
Αντι-ιστορικισμός
Το Άτομο και η Ανθρωπότητα
Ο Παραλογισμός της Ισότητας
Από την Φατρία στην Αυτοκρατορία. Το Δόγμα της Φυλής
Οι Ρίζες του Ευρωπαϊκού Κακού
Η Παρακμή των Καστών. Χρυσός και Εργασία
Επιστήμη εναντίον Σοφίας
«Εκείνοι που Γνωρίζουν» και «Εκείνοι που Πιστεύουν»
Μηχανική Δύναμη και Ατομική Ισχύς
Ακτιβισμός και Εξανθρωπισμένος Κόσμος
Το Ευρωπαϊκό μας Σύμβολο – Νίτσε, ο Παρεξηγημένος
Η Αληθινή Πανευρώπη
Ο Μύθος των Δύο Αετών
Αποκατάσταση των Γιβελλίνων
Συμπέρασμα
Η Μελλοντική Τάξη των Εθνών
Το Πνεύμα του Ρωμαϊκού Πολιτισμού
Φυλή και Μύθος της Προέλευσης της Ρώμης
Ο Μυστικισμός της Φυλής στην Αρχαία Ρώμη
Παραβλάσταρα
«Ελπίζω, σα βρείτε ησυχία και σιγαλιά, να σας φανούν τα “Παραβλάσταρα” λιγότερο βαριά. Το βιβλίο αυτό γράφηκε για τους πολύ λίγους, για κείνους που κυνηγούνε μιαν αλήθεια, ας είναι και δύσκολη, ας είναι κι άφθαστη ακόμα. Γι’ αφτό και το ύφος είναι κάπως ακατάδεχτο.»
Πέτρος Βλαστός προς Πηνελόπη Δέλτα
30-6-1937
«Κάλιο να δουλέβεις για τους κατοπινούς (κι ας είναι ξένοι) που θα ζήσουν παρά για τους τωρινούς που θα πεθάνουν. […] Δε ζητιανέβω μαλακή συγκατάβαση μήτε σκοτίζουμαι να κάνω κανενός καλό με το στανιό. Ας διαβάσουν όσοι ξέρουν να διαβάζουν. Κι ας διαφωνήσουν. Η σπίθα θέλει και τσακμάκι και τσελίκι.»
Πέτρος Βλαστός
Πέρα από το καλό και το κακό
Στο πρώτο από τα εννιά μέρη που αποτελούν το “Πέρα από το καλό και το κακό”, ο Νίτσε καταγγέλλει τις “προκαταλήψεις των φιλοσόφων”. Η σημαντικότερη απ’ αυτές είναι η πίστη στην απόλυτη αξία της αλήθειας: “Τι είναι εκείνο που αποβλέπει μέσα μας στην ‘αλήθεια;’, αναρωτιέται ο συγγραφέας. Γιατί οι φιλόσοφοι δεν ερεύνησαν το αναληθές, το αβέβαιο, το εσφαλμένο; Γιατί δεν δίνουν αξία παρά μόνο στην ειλικρίνεια, στην ανιδιοτέλεια, στην πραγματικότητα, και περιφρονούν το ψέμα, τον εγωισμό και τη φαινομενικότητα; Αυτό συμβαίνει επειδή οι έρευνες των φιλοσόφων προσανατολίζονται καθ’ ολοκληρίαν από τις ηθικές ιδέες στις οποίες θέλουν να καταλήξουν. Έτσι, οι νόρμες τις οποίες πιστεύουν πως αντλούν από το καθολικό λογικό δεν είναι παρά αντανακλάσεις των προσωπικών τους ενστίκτων και της ιεραρχίας στην οποία υπακούουν αυτά. Ο Νίτσε καταγγέλλει επίσης τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ορισμένες έννοιες, όπως εκείνες της αιτίας, του νόμου, της ελευθερίας, της αναγκαιότητας, του τέλους/σκοπού: είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι έννοιες αυτές μας επιτρέπουν να εξηγούμε τα φαινόμενα, επειδή δεν είναι παρά αποκυήματα της φαντασίας που έχουν ως προορισμό να τα κατονομάζουν. Το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στο “ελεύθερο πνεύμα”. Όχι στον ελεύθερο στοχαστή, που ονειρεύεται να υλοποιήσει την “ευτυχία της αγέλης για όλο τον κόσμο”, αλλά τον φιλόσοφο του μέλλοντος, που έχει καταλάβει ότι μόνον η “θέληση για δύναμη”, έξω από κάθε ηθική εκτίμηση, επιτρέπει στην ανθρωπότητα να αναπτυχθεί και να προχωρήσει. […] (Από την έκδοση)
Περιεχόμενα
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ: Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΦΥΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΓΝΩΜΙΚΑ ΚΑΙ ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΑ
ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ
ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΟΓΙΟΙ
ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ: ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΡΕΤΕΣ
ΟΓΔΟΟ ΜΕΡΟΣ: ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
ΕΝΑΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΓΕΝΕΣ;
ΑΠΟ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ: ΕΠΩΔΗ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Περί ανάγνωσης και βιβλίων
Το κείμενο αποτελεί το κεφάλαιο XXIV του “Parerga und Paralipomena” τόμος 2 Όποιος ρίχνεται με τα μούτρα στο διάβασμα και διαβάζει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα αλλά περνά τον ενδιάμεσο χρόνο του χωρίς διόλου να στοχάζεται, χάνει με τον καιρό την ικανότητα να σκέφτεται μόνος του – όπως κάποιος που, κυκλοφορώντας μονίμως καβάλα στο άλογο, ξεχνά στο τέλος πως να βαδίζει. Τέτοια είναι, όμως, η περίπτωση ουκ ολίγων λογίων: από το πολύ διάβασμα έχουν αποβλακωθεί.[…] Όπως η πολυφαγία καταστρέφει το στομάχι και βλάπτει ολόκληρο το σώμα μας, έτσι και το πνεύμα φράζει ασφυκτικά από την υπερβολική πρόσληψη πνευματικής τροφής.[…] Στη λογοτεχνία, τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά απ’ ότι στη ζωή. Όπου και να στρέψουμε το βλέμμα, ερχόμαστε ευθύς αντιμέτωποι με τον αδιόρθωτο όχλο της ανθρωπότητας, που ξεχύνεται λεφούσι στους δρόμους, συρρέοντας από παντού κι λερώνοντας τα πάντα, σαν τις μύγες το καλοκαίρι. Εξού και το αναρίθμητο πλήθος κακών βιβλίων, τούτο το θρασεμένο ζιζάνιο της λογοτεχνίας, που απομυζά το σιτάρι από τις θρεπτικές ουσίες και το πνίγει. Τέτοιου είδους βιβλίου ληστεύουν από το αναγνωστικό κοινό τον χρόνο, το χρήμα και την προσοχή – όλα όσα ανήκουν δικαιωματικά στα καλά βιβλία και στους ευγενείς σκοπούς τους, μιας και τα κακά βιβλία έχουν γραφτεί με μοναδική πρόθεση να αποκομίσουν κέρδη ή να αποκτήσουν δόξα. Επομένως, δεν είναι μόνο άχρηστα αλλά και σαφώς βλαβερά. Τα εννέα δέκατα της σύγχρονης λογοτεχνίας μας δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να αποσπάσουν επιτήδεια μερικά σελίνια από τις τσέπες του βιβλιόφιλου κοινού. Συγγραφείς, εκδότες και βιβλιοκριτικοί έχουν συνωμοτήσει για την επίτευξη αυτού του στόχου. […] Όσον αφορά τα αναγνώσματά μας, πρωταρχική σημασία έχει η τέχνη της αποχής από την ανάγνωση. Η άσκηση αυτής της τέχνης προϋποθέτει από εμάς να μην αγγίζουμε οποιοδήποτε βιβλίο απασχολεί κάθε φορά το ευρύ κοινό, μόνο και μόνο επειδή τη συγκεκριμένη εποχή τυχαίνει να κάνει πάταγο ή να επανεκδίδεται ξανά και ξανά κατά το πρώτο και τελευταίο έτος της ύπαρξής του.
Περί θανάτου
Όποιος πεθαίνει για την πατρίδα του ξεπερνάει εκ των πραγμάτων την αδυναμία (πλάνη) που θέλει την ύπαρξη να περιορίζεται στον εαυτό του: την επεκτείνει έτσι ώστε να καλύπτει ολόκληρη την μάζα των ανθρώπων της πατρίδας του και μέσω αυτής του γένους του), στην οποία, (ως μέλος του γένους) θα εξακολουθήσει να ζει: βλέποντας το σαν κάποιος που ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του, χωρίς όμως να πάψει να βλέπει, αναγνωρίζει τον εαυτό του στις μελλοντικές γενιές και ξέρει, ότι όταν θυσιάζεται για εκείνους, στην ουσία θυσιάζεται για τον εαυτό του. Το ίδιο συμβαίνει στην πραγματικότητα και με κάθε θυσία που γίνεται για άλλους: διευρύνει την ύπαρξή του περιλαμβάνοντας το γένος, ακόμα κι αν έχει μπροστά του μόνο ένα μικρό μέρος.
Περί μοναρχίας
Το “Περί Μοναρχίας” βασίζεται στην πεποίθηση του Δάντη ότι ο αυτοκράτορας-μονάρχης πρέπει να κατέχει και να ασκεί οικουμενική εξουσία για να πραγματωθεί επί γης η θεϊκή τάξη. Στο έργο του αυτό, το οποίο περιλαμβάνει τρία βιβλία, ο Δάντης εργάζεται με βάση την αριστοτελική μέθοδο και στρέφεται με σφοδρότητα εναντίον της παπικής διεκδίκησης απόκτησης της κοσμικής εξουσίας. Παρότι έχει συχνά κατηγορηθεί ως αναχρονιστικό και αφελές, το έργο αντανακλά τις μεσαιωνικές αντιλήψεις για την οικουμενική ισχύ της αυτοκρατορίας.
Περιεχόμενα
ΤΟ ΕΡΓΟ
ΒΙΒΛΙΟ Ι – ΑΝ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Εισαγωγή
Για ποιο λόγο έχουν οι άνθρωποι κυβέρνηση;
Να πραγματώσουμε την ικανότητα της νοημοσύνης στην θεωρία και στην πράξη
Για να επιτύχει αυτό τον τελικό σκοπό η ανθρωπότητα χρειάζεται παγκόσμια ειρήνη
Όταν ένας σκοπός επιβάλλει πολλά πράγματα, ένα πρέπει να κυριαρχεί και τα άλλα να υπακούν
Η τάξη που υπάρχει στα μέλη της ανθρώπινης φυλής πρέπει να υπάρχει στη φυλή στο σύνολό της
Η σχέση των βασιλείων και των εθνών με τον μονάρχη πρέπει να είναι όπως η σχέση της ανθρωπότητας με τον Θεό
Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του Θεού· αλλά ο Θεός είναι ένας
Οι άνθρωποι, ως γιοι του Ουρανού, πρέπει να ακολουθούν τα βήματα του Ουρανού
Για την διευθέτηση όλων των διαφορών είναι απαραίτητος ένας υπέρτατος δικαστής
Ο κόσμος έχει την άριστη τάξη όταν υπερισχύει σε αυτόν η Δικαιοσύνη
Η ανθρωπότητα έχει την καλύτερη δυνατή τάξη όταν είναι πιο ελεύθερη
Αυτός που είναι καλύτερα προσαρμοσμένος για την διακυβέρνηση είναι ο καλύτερος κυβερνήτης των άλλων ανθρώπων
Αυτό που μπορεί να κάνει ένας γίνεται καλύτερα από έναν παρά από πολλούς
Σε κάθε πράγμα είναι καλύτερο εκείνο που πλησιάζει περισσότερο να είναι ένα
Ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί στο πλήρωμα του χρόνου όταν ήταν Μονάρχης ο Αύγουστος
ΒΙΒΛΙΟ ΙΙ – ΑΝ Ο ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΩΣΤΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ
Εισαγωγή
Αυτό που θέλει ο Θεός στην ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να θεωρηθεί ορθό
Οι Ρωμαίοι ως ο ευγενέστερος λαός άξιζαν το προβάδισμα έναντι των άλλων
Επειδή η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βοηθήθηκε από θαύματα δημιουργήθηκε με θέλημα Θεού
Ο ρωμαϊκός λαός υπέταξε τον κόσμο αποβλέποντας στο καλό του κράτους και επομένως και στο σκοπό του Δικαίου
Αυτός που αποσκοπεί στο Δίκαιο προχωρεί σύμφωνα με το Δίκαιο
Ο ρωμαϊκός λαός είχε οριστεί από τη φύση του για την Αυτοκρατορία
Η εντολή του Θεού έδειξε ότι η Αυτοκρατορία ανήκε στον ρωμαϊκό λαό
Οι Ρωμαίοι νίκησαν όλους όσους τους ανταγωνίζονταν για την Αυτοκρατορία
Αυτό που αποκτιέται με μονομαχία αποκτιέται δίκαια
Οι μονομαχίες του ρωμαϊκού λαού
Ο Χριστός με τη γέννησή Του απέδειξε ότι η εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν δίκαιη
Ο Χριστός πεθαίνοντας επιβεβαίωσε τη δικαιοδοσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε όλη την ανθρωπότητα
ΒΙΒΛΙΟ ΙΙΙ – ΑΝ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ Ή ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Εισαγωγή
Ο Θεός δεν βούλεται αυτό που είναι ενάντια στην πρόθεση της φύσης
Για τις τρεις τάξεις των αντιπάλων μας και την υπερβολικά μεγάλη αυθεντία που αποδίδουν πολλοί στην παράδοση
Το επιχείρημα των αντιπάλων που βασίζεται στον ήλιο και τη σελήνη
Επιχείρημα για το προβάδισμα του Λευί έναντι του Ιούδα
Επιχείρημα από την εκλογή και καθαίρεση του Σαούλ από τον Σαμουήλ
Επιχείρημα από την προσφορά των Μάγων
Επιχείρημα από το προνόμιο των κλειδιών που δόθηκε στον Πέτρο
Επιχείρημα από τα δύο ξίφη
Επιχείρημα από τη δωρεά του Κωνσταντίνου
Επιχείρημα από την κλήση του Καρλομάγνου από τον Πάπα Αδριανό
Επιχείρημα λογικής
Η εξουσία της Εκκλησίας δεν είναι η πηγή της Αυτοκρατορικής εξουσίας
Η Εκκλησία δεν έλαβε δύναμη μεταβίβασης ούτε από τον Θεό, ούτε από τον εαυτό της, ούτε από τον Αυτοκράτορα
Το προνόμιο της απόδοσης εξουσίας στην Αυτοκρατορία είναι ενάντιο στην φύση της Εκκλησίας
Η εξουσία της Αυτοκρατορίας απορρέει απευθείας από τον Θεό
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ