Οι Έλληνες
«Η καλύτερη εισαγωγή που διάβασα ποτέ για την αρχαία Ελλάδα. (…) Ένας εύληπτος και ελκυστικός ποταμός πληροφοριών» (R. Mortimer, Sunday Times).
Οι Έλληνες υπήρξαν σπουδαίοι και για τον λόγο ότι διαμόρφωσαν «μια εντελώς καινούργια αντίληψη για τον σκοπό της ανθρώπινης ζωής». Αποδεικνύοντας και αναπτύσσοντας την άποψη αυτή, ο F.D.H Kitto διερευνά τη ζωή, τον πολιτισμό και την ιστορία της κλασικής Ελλάδας, προσδίδοντας στο θέμα πάθος, πνεύμα και οξυδέρκεια, χαρακτηριστικά που κατέστησαν αυτή τη σύντομη εισαγωγή ενός παγκοσμίου φήμης κλασικό έργο.
ΓΙΑ ΤΟN ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Εισαγωγή
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η διαμόρφωση του ελληνικού λαού
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η χώρα
ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ο Όμηρος
ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η πόλις
ΕΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Κλασική Ελλάδα: Η πρώιμη περίοδος
ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Κλασική Ελλάδα: O 5ος αιώνας
ΟΓΔΟΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Οι έλληνες σε πόλεμο
ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η παρακμή της πόλης
ΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Η ελληνική σκέψη
ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Μύθος και θρησκείας
ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ζωή και χαρακτήρας
Οι θεμελιώδεις αρχές του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού
Το 1939 η τότε συντηρητική εφημερίδα «Καθημερινή» δημοσίευσε άρθρο του Γεωργίου Παμπούκα, ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου στο υπουργείο Γεωργίας επί δικτατορίας Μεταξά, σχετικά με τις θεμελιώδεις αρχές του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους. Το άρθρο αυτό έπλεκε το εγκώμιο στον εθνικοσοσιαλισμό παρουσιάζοντάς τον ως γνήσια επανάσταση που ανέτρεψε το φιλελεύθερο κατεστημένο και εδραίωσε δική του κοσμοθεωρία στο πλαίσιο ενός εθνικιστικού, βιολογικού και φυλετικού κράτους. Το συγκεκριμένο άρθρο περιέχεται στην ανά χείρας έκδοση μαζί με το βιβλίο «Ο Φασισμός και αι ιδεολογικαί του βάσεις» που κυκλοφόρησε το 1940.
Επιπροσθέτως η έκδοση περιέχει ένα πλήρες βιογραφικό του Γεωργίου Παμπούκα και της δράσης του κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, επί Κατοχής και μεταπολεμικώς.
Οι θεοί των Ελλήνων
Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.
«Ιωνικόν»
Κωνσταντίνος Καβάφης
Οι κοινωνικοί και πολιτικοί προσανατολισμοί του Δημητρίου Γούναρη 1902-1922
«Το πρωτοπαλλήκαρον του “ιαπωνικού” κόμματος είναι ο Γούναρης. Είναι κύριος της φωνής του και των χειρών του. Όταν ομιλεί, χειρονομεί τόσον κατάλληλα, ώστε νομίζει κανείς ότι πλάθει από κερί με τα χέρια του, κάθε πράγμα που θέλει να παραστήση. Και η φωνή του είναι τόσον στρογγυλή, τόσον άρτια και τόσον χειμαρρώδης, ώστε παρασύρει μέσα εις την δίνη της κάθε ακροατήν, μη επιτρέπουσα εις αυτόν να σκεφθή ούτε δευτερόλεπτον. Είναι ο κατακτητής. Και όταν ομιλεί, είναι ως να σου λέγη: “Ακολούθει μοι!” Και τον ακολουθείς χωρίς να επιχειρήσεις να σκεφθής, αν πρέπει να το κάμης. Επέτυχεν το πράγμα: Να δίδει ωραίαν και καθαράν μορφήν εις το βάθος των λόγων του. Κάμνει το βάθος επφάνειαν και επιφάνεια λάμπουσα, ωραίαν!…
Χθες με την ξαφνικήν επίθεσίν του κατά της κυβερνητικής μοιρολατρείας, ανεδείχθη κοινοβουλευτικός πολεμιστής ανώτερος Ιάπωνος επερχομένου κατά των αντιπάλων και ραγδαίως αποτελεσματικώς. Εισάγων εις την τακτικήν των κοινοβουλευτικών αγώνων νέας αρχάς, αφήνων κατά μέρος κάθε κοινοβουλευτικόν τακτ, έπεσε μέσα εις την μακαριότατα νανουριζομένη Κυβέρνησιν ως βόμβα και της έδωκε εν ισχυρόν τίναγμα, βροντοφωνήσας στ’ αυτί της ότι δεν είναι καιρός χασμουρημάτων αλλά εργασίας, ότι δεν είναι εποχή μπαλωμάτων αλλά δημιουργίας. Ο κ. Θεοτόκης γαλβανισθείς από την ξαφνικήν επίθεσιν επιχείρησε να αμυνθή. Λυπούμεθα, δεν επέτυχεν…»
(Εφημερίδα «Ακρόπολις» 25.4.1907)
Οι λεγεωνάριοι μου – Corneliu Zelea Codreanu
«Όταν μαζευτήκαμε στο δωμάτιο στον Οίκο μας, οι πέντε μας μαζί με δέκα πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές, και όταν θελήσαμε να γράψουμε μερικά γράμματα προς τον κύριο Χριστάτσε Σολομόν και σε άλλους, μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο φτωχοί ήμασταν, γιατί όλων μαζί μας έλειπαν ακόμη και τα χρήματα για τους φακέλους και τα γραμματόσημα.
Μέχρι τότε, όποτε μας έλειπαν χρήματα, πηγαίναμε στους μεγαλύτερους βετεράνους και τους ζητούσαμε. Αλλά τώρα δεν είχαμε κανέναν για να στραφούμε. Να ξεκινήσουμε έναν πολιτικό οργανισμό τελείως αδέκαροι! Ήταν ταυτοχρόνως ένα δύσκολο και τολμηρό πράγμα για να κάνουμε. Σε αυτόν τον αιώνα που η ύλη είναι παντοδύναμη, που κανείς δεν ξεκινάει οτιδήποτε ασχέτως του πόσο μικρό είναι, χωρίς να ρωτήσει τον εαυτό του «πόσα λεφτά έχω;». Ο Θεός ήθελε να αποδείξει, πως στην λεγεωναρική νίκη η ύλη δεν έπαιζε κανένα ρόλο.
Μέσω της τολμηρής χειρονομίας μας, στρέψαμε τις πλάτες μας σε μία νοοτροπία που κυριαρχούσε στα πάντα. Σκοτώσαμε μέσα μας έναν κόσμο, ώστε να υψώσουμε έναν άλλο, ψηλά ως τον ουρανό. Η απόλυτη εξουσία της ύλης ανατράπηκε, έτσι ώστε να αντικατασταθεί από την αρχή του πνεύματος, των ηθικών αξιών.
Δεν αρνούμασταν και δεν θα αρνηθούμε ποτέ την ύπαρξη, την λειτουργία και την αναγκαιότητα της ύλης στον κόσμο, αλλά αρνηθήκαμε και θα αρνούμαστε για πάντα το δικαίωμα της απόλυτης κυριαρχίας της. Με άλλα λόγια, δίναμε ένα χτύπημα σε μία νοοτροπία, η οποία έθετε τον χρυσό μόσχο στο επίκεντρο και ως τον κύριο σκοπό της ζωής. Συνειδητοποιούσαμε, πως αν επρόκειτο να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο της αντεστραμμένης σχέσεως αξιών μεταξύ πνεύματος και ύλης, θα είχαμε εξαντλήσει εντός μας κάθε κουράγιο, δύναμη, πίστη και ελπίδες.
Κατά την διάρκεια εκείνου του πρώτου ξεκινήματος βρήκαμε την μόνη ηθική δύναμη, μόνο στην ακλόνητη πίστη, πως θέτοντας τους εαυτούς μας στην αρχική αρμονία της ζωής, την υποταγή της ύλης στο πνεύμα, θα μπορούσαμε να υποτάξουμε τις αντιξοότητες και να είμαστε νικηφόροι επί των σατανικών δυνάμεων που συνασπίζονταν με σκοπό να μας καταστρέψουν».
Απόσπασμα από το βιβλίο του
«Για τους Λεγεωνάριους μου» (1936)
Οι Νότιοι
«Υπήρχε μια γη Ιπποτών και βαμβακοφυτειών, που λεγόταν “Old South”… Εδώ σε αυτόν τον όμορφο κόσμο η Ανδρεία σήκωσε το τελευταίο της τόξο. Εδώ είδαμε για τελευταία φορά τους Ιππότες και τον Χορό των Κυριών, τον Αφέντη και τον Σλάβο. Αναζητήστε αυτόν τον κόσμο μόνο στα βιβλία, γιατί δεν είναι παρά μια ανάμνηση ενός ονείρου. Ένας πολιτισμός που έφυγε μαζί με τον άνεμο». – Από τα opening credits της επικής ταινίας “Gone With the Wind” / «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»
Αυτή είναι η πρώτη προσπάθεια να συγκεντρωθούν και να παρουσιαστούν σε μορφή βιβλίου, άρθρα που δημοσιεύθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ. Το πρώτο βιβλίο λοιπόν, αφορά την θεματολογία ΝΟΤΙΟΙ (ή C.S.A. 1861). Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω διαφορετικά. Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, πρόκειται για μοναδικό επιχείρημα για την χώρα μας, καθώς υπάρχει ένδεια στην ελληνική βιβλιογραφία σε βιβλία σχετικά με τον λεγόμενο «εμφύλιο» Βορείων – Νοτίων και εν γένει την κουλτούρα των Νοτίων (Μοναδική εξαίρεση το καταπληκτικό «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων» του Dominique Vegner, από τις εκδόσεις Patria).
Να ευχαριστήσω λοιπόν, τις εκδόσεις ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ για την συνδρομή τους σε αυτήν την πρώτη μου προσπάθεια και να σημειώσω ότι ένα μεγάλο κομμάτι από το υλικό που θα βρείτε στις σελίδες αυτού του βιβλίου, δεν παρουσιάστηκε ποτέ στον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ! Εδώ λοιπόν, θα τα διαβάσετε όλα! Χωρίς παρωπίδες, ανακρίβειες και πολιτικές ορθότητες. Πως ξεκίνησε ο «εμφύλιος», που στην ουσία ήταν πόλεμος Ανεξαρτησίας των Νοτίων, ποια ήταν η αλήθεια για την δουλεία, πόσο «ρατσιστές» ήταν οι Νότιοι, πόσο «καλός» ήταν ο Λίνκολν, ποιες ήταν οι ηρωικές μορφές του στρατού της Συνομοσπονδίας, τι έγινε μετά την παράδοση των όπλων, ποια ήταν στην πραγματικότητα η Κου Κλουξ Κλαν και άλλα πολλά. Αλλά δεν σταματάμε στο χθες. Κοιτάμε (και αυτό το κομμάτι με συναρπάζει πιο πολύ), πως ο Νότος άφησε για τα καλά το αποτύπωμά του στην σύγχρονη εποχή. Σε κινηματογράφο, μουσική μέχρι και ποδόσφαιρο! Γιατί ο Νότος θα ζει για πάντα μέσα σε rebel καρδιές.
Όνειρο φθινοπωρινού ηλιοβασιλέματος – του Gabriele D’ Annunzio
Το έργο διαδραματίζεται στη Βενετία του 18ου αιώνα. Η χήρα ενός Δόγη καλεί μια μάγισσα επειδή ο νέος Δόγης, δηλαδή ο εραστής της για τον οποίο δολοφόνησε τον πραγματικό Δόγη, τον σύζυγό της, βρίσκεται τώρα σε έναν οίκο ανοχής, διασκεδάζοντας με μια σκληρή πόρνη. Η μάγισσα, με ένα μαγικό τελετουργικό που βασίζεται στο κερί και τα μαλλιά του άτυχου άνδρα, βάζει φωτιά στον οίκο ανοχής.
Σε ένα ακόμα έργο του D’ Annunzio τα έντονα πάθη αποτελούν τα βασικά στοιχεία: Έρωτας, ζήλεια, βεντέτα, θάνατος.
Ούτε το όνομά μου – Γενοκτονία και επιβίωση: Μια αληθινή ιστορία του Πόντου
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ της Ελληνοαμερικανίδας Thea Halo Ούτε το Όνομά μου γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στην Αμερική. Η συγγραφέας καταγράφει την αληθινή ιστορία της μητέρας της που, σε ηλικία 10 ετών, ξεριζώθηκε από τα ελληνικά χωριά του Πόντου, είδε ένα ένα τα μέλη της οικογένειάς της να αφανίζονται στις μαρτυρικές πορείες θανάτου στην Ανατολία, και σώθηκε ως εκ θαύματος από μια οικογένεια Αρμενίων στο Ντιγιαρμπακίρ στα νοτιο-ανατολικά της Τουρκίας. Σε ηλικία 15 ετών, δόθηκε με προξενιό σε έναν Ασσύριο-μετανάστη στην Αμερική και έφτασε στις ΗΠΑ, όπου ζει μέχρι σήμερα.
Η Sano Halo ήταν ένα από τα χιλιάδες παιδιά που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής κατά τις πορείες θανάτους που οργάνωσαν οι κεμαλικοί κατά τη δεύτερη φάση της Γενοκτονίας. Η οικογένειά της, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινότητα του Αγίου Αντωνίου της Κερασούντας, καθώς και τα γειτονικά χωριά, εκτοπίστηκε στο εσωτερικό της Ανατολίας. Δεκάχρονο κορίτσι βρέθηκε στο Κουρδιστάν και τελικά ολομόναχο στο Χαλέπι της Συρίας, όπου την περιέθαλψε μια οικογένεια Ασσυρίων. Παντρεύτηκε έναν Ασσύριο, με τον οποίο μετανάστευσε μέσω Λιβάνου στην Αμερική το 1925.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων παρουσίασης της ελληνικής έκδοσης η συγγραφέας και η μητέρα της Σάνο, σε ηλικία 91 ετών, ταξίδεψαν στην Ελλάδα από τη Νέα Υόρκη. H ενενηντάχρονη τότε Σάνο, έκανε την πρώτη επίσκεψή της στην χώρα της καταγωγής της. Το βιβλίο-μαρτυρία σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία στην Αμερική, αφού, για πρώτη φορά, το αμερικανικό κοινό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού, ένα κεφάλαιο της ιστορίας άγνωστο στο ευρύτερο κοινό. Η συγγραφέας και η μητέρα της έχουν παραστεί σε αναρίθμητες εκδηλώσεις στην Αμερική, ενώ ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, George Pataki, βράβευσε την ενενηντάχρονη Σάνο για το κουράγιο και το όραμά της. H Sano Halo έφυγε από τη ζωή το 2014 σε ηλικία 105 ετών.
Η έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου συνέβαλε στη δημοσιοποίηση των άγνωστων ιστορικών γεγονότων. Επιπλέον, πρώτη φορά στην Αμερική μια έκδοση, που δεν προέρχεται από τους κύκλους της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, μίλησε ανοιχτά για την πολιτική γενοκτονιών που ακολούθησαν οι τουρκικές κυβερνήσεις. Παρ’ ότι αναφέρεται κυρίως στη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, εντούτοις έχει εκτεταμένες αναφορές για τη γενοκτονία του συνόλου των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και της Ανατολίας.
Παραβλάσταρα
«Ελπίζω, σα βρείτε ησυχία και σιγαλιά, να σας φανούν τα “Παραβλάσταρα” λιγότερο βαριά. Το βιβλίο αυτό γράφηκε για τους πολύ λίγους, για κείνους που κυνηγούνε μιαν αλήθεια, ας είναι και δύσκολη, ας είναι κι άφθαστη ακόμα. Γι’ αφτό και το ύφος είναι κάπως ακατάδεχτο.»
Πέτρος Βλαστός προς Πηνελόπη Δέλτα
30-6-1937
«Κάλιο να δουλέβεις για τους κατοπινούς (κι ας είναι ξένοι) που θα ζήσουν παρά για τους τωρινούς που θα πεθάνουν. […] Δε ζητιανέβω μαλακή συγκατάβαση μήτε σκοτίζουμαι να κάνω κανενός καλό με το στανιό. Ας διαβάσουν όσοι ξέρουν να διαβάζουν. Κι ας διαφωνήσουν. Η σπίθα θέλει και τσακμάκι και τσελίκι.»
Πέτρος Βλαστός
Περί του «εόντος» σύμπαντος κόσμου – Χαμένος στη μετάφραση του κοσμολογικού ποιήματος του Παρμενίδη
Το «Περί Φύσεως» ποιητικό κείμενο του Παρμενίδη, το μόνο δικό του γραπτό που κληρονομήσαμε από την ελληνική αρχαιότητα του 5ου π. Χ. αιώνα, και αυτό σε αποσπασματική μορφή, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της παγκόσμιας φιλοσοφίας.
Αποκρυπτογραφημένο σε σύγχρονη ποιητική γλώσσα, με απόλυτο σεβασμό στα νοήματά του, και με τη συμπερίληψη των βασικών μηνυμάτων του και στο πρωτότυπο, πέραν της παράλληλης ερμηνευτικής τους επεξήγησης, αποτελεί ένα μοναδικό κλειδί για το άνοιγμα της φιλοσοφική πόρτας και την αποκάλυψη του πνευματικού θησαυρού που κρύβουν όλα τα μετέπειτα φιλοσοφικά έργα των Προσωκρατικών, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, αλλά και όλων των μεγάλων διαχρονικών φιλοσόφων, συμπεριλαμβανομένων και όλων των μεγάλων του καιρού μας. Οι βάσεις της φιλοσοφίας τους τέθηκαν μέσα από αυτό το κείμενο του Παρμενίδη.
Εκείνος που θα το διαβάσει και θα σταθεί για λίγο για να σκεφθεί πάνω σε αυτά που διαμηνύει, θα αρχίσει να βλέπει τον κόσμο με διαφορετικά μάτια, αυτά που θα μπορούν πλέον να αντικρίζουν την μεγάλη υπερβατική Αλήθεια της ύπαρξης.
Χρίστος Γούδης